ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သမိုင္းမ်ား စုစည္းမႈ

- ဦးဘဂ်မ္း ထိုေန႔က ၀န္ႀကီးမ်ားအစည္းအေ၀းသည္ အတြင္း၀န္မ်ားရံုး အေဆာက္အဦး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရံုးခန္းတြင္ ဂ ငယ္ပံု အစည္းအေ၀းစာပြဲႀကီး၌ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔အခ်ိန္တြင္ စတင္က်င္းပရာ ထိပ္စာပြဲအလယ္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ လက္၀ဲဖက္၌ ၀န္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႕ အတြင္း၀န္ ဦးေရႊေဘာ္သည္လည္းေကာင္း ၊ လက္ယာဖက္စာပြဲ၌ သခင္ျမ ၊ ဦးရာဇတ္ ၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ ၊ ဦးဘ၀င္း ႏွင္႔ မန္းဘခိုင္ တို႔ အစဥ္အတိုင္းသည္ လည္းေကာင္း ၊ လက္၀ဲဘက္စာပြဲ၌ ဦးဘဂ်မ္း ၊ ဦးေအာင္ဇံေ၀ ၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမ ၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး တို႔ အစဥ္အတိုင္းသည္ လည္းေကာင္း ထိုင္ၾကၿပီးလွ်င္လက္ယာဖက္ သခင္ျမတို႔ စာပြဲထိပ္ရိွ ကုလားထိုင္၌ အစည္းအေ၀းတြင္ စဥ္းစားေသာ ကိစၥႏွင္႔သက္ဆိုင္သည္႔ ၀န္ႀကီးဌာန၏ အတြင္း၀န္က ထိုင္ရသည္။ နံနက္ ၁၀ နာရီ မိနစ္ ၃၀ ခန္႔တြင္ လူသတ္သမားမ်ားေရာက္လာခ်ိန္၌ ၀န္ႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀းတြင္ ရိွေနေသာ အလွည္႕က် အစိုးရအတြင္း၀န္မွာ ဦးအုန္းေမာင္ျဖစ္သည္။ ဦးအုန္းေမာင္ ေရာက္လာၿပီး သံုးေလးမိနစ္ခန္႔အၾကာတြင္ လူသတ္သမားမ်ား ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အစည္းအေ၀းအစီအစဥ္အရ ထိုအခ်ိန္သည္ ဦးအုန္းေမာင္၏ အလွည္႕ မက်ေရာက္ေသး။ သံအမတ္ေဟာင္း (ထိုအခ်ိန္က အတြင္း၀န္) ဦးၾကင္၏အလွည္႕ ျဖစ္သည္။ ဦးအုန္းေမာင္က မိမိတြင္ အျခားအေရးႀကီးေသာ ကိစၥတခု ရိွေနေသးေၾကာင္း ဦးၾကင္အားေျပာျပခြင္႔ပန္ၿပီးလွ်င္ အစည္းအေ၀းသို႔ ဦးစြာလာ၍ သူေရးထားသည္႕ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး စီမံကိန္းအေၾကာင္း ရွင္းလင္းတင္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အကယ္၍သာ အစည္းအေ၀းအစီအစဥ္အတိုင္း စဥ္းစားျဖစ္လွ်င္(သို႔တည္းမဟုတ္) လူသတ္သမားမ်ား ငါးမိနစ္ခန္႔ေစာ၍ ေရာက္လွ်င္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရသည္႕ရင္နင္႔ဖြယ္ကိစၥတြင္ ဦးအုန္းေမာင္၏ အသက္တေခ်ာင္း အဆစ္ပါသြားခဲ႔မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေသာ ေနရာသည္ လူသတ္သမားမ်ား ၀င္လာေသာတံခါးကို မ်က္ႏွာမူလ်က္ ျဖစ္သည္။ တံခါးေစာင္႔ရံုးေစကို ဖယ္ရွား၍ တံခါးကိုတြန္းၿပီး၀င္လာၾကေသာ စစ္၀တ္စံု၀တ္ လူသံုးေလးေယာက္ကို ျမင္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္၌ အေရးတႀကီးကိစၥတခုအတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံသို႔ သတင္းပို႔ရန္ လာျခင္းျဖစ္မည္ ၊ ဒို႔လူေတြဟာ နားမလည္ခ်က္ ဆိုးရြားလွေသးသည္ ၊ ၀န္ႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀းခန္းထဲ လာတာေတာင္ ေသနတ္ေတြ အျပင္မွာမထားခဲ႔ဖူး ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား သူ႔လူေတြ ဤကဲ႔သို႔ ေနာက္မလုပ္ရန္ ဆံုးမထားပါဟု ေျပာဦးမည္ စိတ္ကူးေနစဥ္ ေရွ႕ဆံုးမွ၀င္လာသူသည္ အစည္းအေ၀းစာပြဲႀကီး၏ ဂ ငယ္ပံုအ၀မွ၀င္၍ အလယ္၌ေျခစံုရပ္ၿပီးလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားစ၍ ပစ္ေလေတာ႔သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ထိုင္ရာမွထ၍ လက္ကာျပၿပီးလွ်င္ တခုခု ေအာ္၍ေျပာသည္။ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္လိုက္ပါ။ လူသတ္သမားမ်ား ပစ္ခတ္ေနစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏လက္ယာဖက္ ေနာက္ဆြယ္တြင္ရိွေသူ ရံုးစာပြဲသို႔သြားရာမေရာက္မီ စာပြဲ ၂ ခုအၾကား၌ က်ဆံုးခဲ႔ေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား စတင္ပစ္ခတ္ခ်ိန္၌ ဦးေရႊေဘာ္ႏွင္႔ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတို႔သည္ ျပတင္းေပါက္မွေက်ာ္၍ အစည္းအေ၀းခန္းမႏွင္႔ ကပ္လ်က္ရိွေသာ ဦးေရႊေဘာ္၏ ရံုးခန္းသို႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပစ္သည္ကိုျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ေမွာက္၍ အိပ္ခ်လိုက္ၿပီးလွ်င္ လက္၀ဲဖက္တြင္ကပ္လ်က္ထိုင္ေနသူ ဦးေအာင္ဇံေ၀၏လက္ကို ဆြဲ၍ခ်လိုက္သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္ တၿပိဳင္တည္းေလာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ ေမွာက္လ်က္သား ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ အစည္းအေဝးခန္းႏွင့္ ႐ုံးခန္းမ်ားသို႔ အလြယ္တကူ သြားလာႏိုင္ေသာ သီးသန္႔ေလွကားငယ္ တစ္ခု(အာဇာနည္မ်ားအား လုပ္ႀကံသူမ်ားမွ ထိုေလွကားမွ တက္ခဲ့သည္ဟု သိရသည္။) လူသတ္သမားမ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင္႔ သခင္ျမတို႔ စာပြဲရိွ လူမ်ားအား ပစ္ၿပီး၍အားရမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိုင္ရာဖက္သို႔ ပစ္သျဖင္႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား မဲ၍ပစ္ေနစဥ္ ဦးေရႊေဘာ္ႏွင္႔ ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမတို႔ ေျပးခ်ိန္ရခဲ႔သည္။ ဦးေအာင္ဇံေ၀ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌လဲလ်က္ရိွေနသျဖင္႔ က်ၿပီထင္၍ မ်ားမ်ားအပစ္မခံရ။ ထိုင္လ်က္ရိွေနသူမ်ားကိုသာ အာရံုျပဳ၍ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ထိုင္သူမ်ားအား အေတာ္အားရေလာက္ေအာင္ ပစ္ခတ္ၿပီးသည္႕ေနာက္ စာပြဲ၀ိုင္းအလယ္၌၀င္၍ ပစ္သူသည္ ဒူးေထာက္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖက္သို႔ ေ၀ွ႔ရမ္းပစ္ခတ္ေသးသည္။ ထိုသို႔ ပစ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ယာဖက္ လက္သူၾကြယ္ထိပ္ကို ထိမွန္ခဲ႔ေလသည္။ အုတ္နံရံမွ ျပန္၍၀င္လာေသာ က်ည္ဆံျဖစ္သည္ဟု ယူဆခဲ႔ပါသည္။ အပစ္အခတ္မ်ားရပ္စဲ၍ လူသတ္သမားမ်ား ျပန္ဆုတ္စဥ္ အခန္းတြင္းမွ မထြက္ေသးမီ ဦးေအာင္ဇံေ၀သည္ အိပ္ေနရာမွ ထထိုင္ၿပီး " ေသကုန္ၾကၿပီ ၊ ေသကုန္ၾကၿပီ " ဟု ထိမွန္ၾကသူမ်ားအား လက္ညိႈးညႊန္၍ ၀မ္းနည္းပက္လက္ညည္းညဴေနသျဖင္႔ ထပ္ပစ္ေနဦးမည္ဟု ေျပာၿပီး ဆြဲလိုက္မွ ျပန္လွဲခ်လိုက္ပါသည္။ ************************************************************************ - ဦးေအာင္ဇံေ၀ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဂ်ဴလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီခန္႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္ တခဏတာမွ် ခံစားလိုက္ရေသာအေတြ႕အႀကံဳႏွင္႔ အနိဌာရံုျမင္ကြင္းမွာ ကၽြႏု္ပ္၏ တသက္တာတြင္ မည္သည္႕နည္းႏွင္႔မွ် ေမ႔၍ မရႏိုင္ေတာ႔ေပ။ ေသနတ္သံမ်ား စဲသြားၿပီးေနာက္ လူသတ္သမားမ်ားထြက္သြား၍ အသံပလံမ်ား ဆိတ္ၿငိမ္သြားေသာအခါတြင္မူကၽြႏု္ပ္ႏွင္႔ ၀န္ႀကီးဦးဘဂ်မ္းတို႔သည္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေနရာမွ ထၿပီး စာပြဲပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည္႕မိၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္မွတ္မိေသာျမင္ကြင္းကို ေဖာ္ျပရလွ်င္ ေပ ၄၀ ခန္႔မွ်ရိွေသာ ခန္းမႀကီးတခုလံုး ဆီးႏွင္းမ်ား က်သကဲ႔သို႔ယမ္းေငြ႕မ်ား တေထာင္းေထာင္းႏွင္႔ ဖံုးလႊမ္းေနၿပီး က်ည္ဆံမ်ားကလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ျပန္႔ႀကဲ၍ ေနေပသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ( ထိုစဥ္က စပတ္လမ္း ) ဖက္သို႔ မ်က္ႏွာျပဳထားေသာ ဂငယ္သ႑ာန္ စာပြဲထိပ္ႏွင္႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ တံုးလံုးလဲလ်က္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ အာဇာနည္တို႔လုပ္ၾကံခံရျပီးေနာက္ ျမင္ရသည့္ ၀န္ၾကီးရုံး အစည္းအေ၀းခန္းမႏွင့္ ယခုထိုအခန္းကို ဘုရားခန္း အျဖစ္ ျပင္ဆင္ထားသည္ကိုေတြ႔ရစဥ္။ စာပြဲလက္ယာဖက္တြင္ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး စ၀္စံထြန္းက သူ၏ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ပင္ထိုင္လ်က္ စာပြဲေပၚသို႔ ကုန္း၍လက္ေထာက္ထားၿပီး ပါးစပ္မွ ေသြးမ်ား ယိုစီးက်ေနသည္။ စာပြဲလက္၀ဲဖက္တြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ၀န္ႀကီး သခင္ျမသည္ စာပြဲထိပ္ လက္၀ဲဖက္ေထာင္႔ စာပြဲေအာက္နား၌ ေမွာက္လ်က္လဲေနရာေသဆံုးေနၿပီဟု ယူဆရသည္။ ၀န္ႀကီး မစၥတာ ရာဇတ္ ၊ ၀န္ႀကီး ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ ၊ ၀န္ႀကီး ဦးဘ၀င္းႏွင္႔၀န္ႀကီး မန္းဘခိုင္တို႔သည္ သူတို႔ထိုင္ၿမဲ ကုလားထိုင္မ်ားတြင္ေခါင္းငိုက္စိုက္က်လ်က္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ မစၥတာ ရာဇတ္ႏွင္႔ ဒီဒုတ္ဦးဘခ်ိဳတို႔ ႏွစ္ဦးတည္းသာ မေသဆံုးၾကေသးပဲ အနည္းငယ္စီ အသက္ရႈရိႈက္ လႈပ္ရွားေနသည္။ စာပြဲ၏ လက္ယာဖက္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင္႔ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီး အၾကားတြင္ထိုင္ေနေသာ ၀န္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမႏွင္႔ စာပြဲထိပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လက္ယာဖက္တြင္ထိုင္ေနေသာ အတြင္း၀န္ဦးေရႊေဘာ္တို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးမွာ အျပင္ဖက္သို႔ အခ်ိန္မီေရာက္ရိွသြားႏိုင္ခဲ႔ၾကသျဖင္႔ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ႔ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လက္၀ဲဖက္တြင္ထိုင္ေသာ တတိယအတြင္း၀န္ ဦးအုန္းေမာင္မည္သည္႕ပံုစံျဖင္႔ ေသဆံုးေနသည္ကိုမူ မမွတ္မိေတာ႔ပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ႀကံမႈႀကီး ၊ ျပည္ေထာင္စုႏွင္႔ ဦးေစာ စာအုပ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဇနီး ေဒၚခင္ၾကည္၏္ အမွာစကား Khut Daung Army အေဘ့သားမ်ားပီပီ အေဘ့ ေျခရာနင္းႏိုင္ေအာင္ ပ်ဴိးေထာင္ေပးေတာ့မည္။ ကြ်န္မရဲ႕ ခင္ပြန္းသည္ ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ တုိင္းျပည္နဲ႕ လူမ်ဴိးအတြက္ ၾကိဳးပမ္းရင္း လမ္းခုလတ္တြင္ က်ဆံုးခံရပါျပီ။ ခ်ဲ႕ထြင္မေျပာလို ေသဆံုးတဲ့သူမွာ ေသဆံုးျပီး ျဖစ္၍ ကြ်န္မအထူူး ခ်ဲ႕ထြင္ျပီး မေျပာလိုေတာ့ပါ။ သူ႕ကို တကယ္ေလးစား ခ်စ္ခင္ၾကပါလွ်င္ သူလိုလားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္သို႕ ေရာက္ေအာင္ သူခ်ခဲ့တဲ့ လမ္းစဥ္အတုိင္း ဆထက္ တံပိုး သည္ပုိးေဆာင္ရြက္ၾကဘို႕ လိုပါတယ္။ တာ၀န္ကို ေ၀ထမ္းခဲ့တယ္ ကြ်န္မအတြက္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မရဲ႕ ခင္ပြန္းဟာ တုိင္းျပည္နဲ႕ လူမ်ဴိးအတြက္ ၾကီးေလးတဲ့ တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ျပီး ေရွ႕ေဆာင္ေရွ႕ရြက္ လုပ္ေနတဲ့ အခါ၊ ကြ်န္မဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ တာ၀န္ကို ခြဲေ၀ ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သေဘာျဖင့္ ေနာက္မွေနျပီး သူ႕အား အမ်ဴိးမ်ဴိး ျပဳစုအားေပးခဲ့ပါတယ္။ အေဘ့ေျခရာ နင္းႏုိင္ေအာင္ ယခု သူကြယ္လြန္ သြားေတာ့၊ သူ႕ကို ျပဳစုရမည့္အစားသူခ်ခဲ့တဲ့ လမ္းစဥ္တြင္ ပါ၀င္ႏိုင္တဲ့ ဘက္တြင္ ပါ၀င္ထမ္းျပီး သူခ်န္ခဲ့တဲ့ သူ႕ေသြး သူ႕သား၊ မိမိရဲ႕ ရင္ေသြးကေလးမ်ားကို အေဘ့သားမ်ားပီပီ အေဘ့ေျခရာ နင္းႏုိင္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ ေပးေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္။ ကံတူအက်ဴိးေပး ကြ်န္မနဲ႕ ကံတူ အက်ဴိးေပးမ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ အျခား က်ဆံုးေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားရဲ႕ ဇနီးသယ္မ်ားဟာလဲ ကြ်န္မလို ၀မ္းနည္း ပက္လက္ ျဖစ္ၾကမွာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မတို႕ဟာ သူတို႕ကို ခ်စ္ရိုးမွန္ရင္ သူတို႕ ခ်ခဲ့တဲ့ လမ္းစဥ္ကို လိုက္ၾကမွ ခ်စ္ရာ က်ေတာ့မယ္။ သူတို႕ရည္မွန္းခဲ့တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ကို သူတို႕ကုိယ္တုိင္မေတြ႕ျမင္လိုက္ၾကေပမဲ့ ကြ်န္မတို႕က အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းအားေပးၾကရမွာဘဲ။ ေနာက္ဆံုးအမွာ လူထုသို႕ ကြ်န္မ ေျပာလိုတာကေတာ့၊ မိမိတို႕ အားကို ယံုၾကည္ေလးစားေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးကို ရက္စက္စြာ လုပ္ၾကံမႈေၾကာင့္၊ ေဒါသထြက္ စိတ္ဆိုး၍ စိတ္လုိက္မာန္ပါ လုပ္မႈကိုင္မႈကို ေရွာင္ၾကဥ္၍ သူခ်ခဲ့ေသာ လမ္းစဥ္အတုိင္း တေသြမတိမ္းလိုက္နာ ေဆာင္ရြက္ၾကပါ။ သူ ပ်ဴိးေထာင္ခဲ့ေသာ ဖ ဆ ပ လ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ၾကီးကို ဆထက္တံပိုး အားေပးေထာက္ခံၾကပါ။ သူရည္မွန္းခဲ့တဲ့ လံုး၀လြတ္လပ္ေရးကို မရမေန ၾကိဳးပမ္းၾကပါ လို႕ဘဲ ေနာက္ဆံုးမွာလိုပါတယ္။ ရည္ညႊန္း၊ Popular Myanmar News Journal မွ တင္ေပးေသာ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာေဟာင္းအား တိုက္ရုိက္ ရိုက္ကူး ျပီး မွ်ေ၀လုိက္ပါသည္။ ဒို ့အဖိုး ဒို ့အဖြား ေတြရဲ ့ ဒို ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ [By Shwe Myitmakha Media Group ] ခ်ယ္ရီျမ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို စသိေတာ့ ကၽြန္မ(၆)ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္ ေက်ာင္းေနစပါ။(၁၉၄၀ ေလာက္က ကေလးေတြေက်ာင္းထား ေနာက္က်ၾကပါတယ္)၊ စာမဖတ္တတ္ေသးပါဘူး၊ဒါေပမယ့္ စာတစ္လံုးမွ မတတ္တဲ့အဘြားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းကိုစီကာပတ္ကံုးနဲ႔ ပံုေျပာသလို ခဏခဏေျပာျပခဲ့တာပါ၊ အဘိုးက သတင္းစာဖတ္ရင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေတြပါလာရင္ ေခၚျပေလ့႐ွိပါတယ္။ အဲဒီအခါမ်ားဆို အဘြားကဝမ္းသာအားရနဲ႔“ဟဲ့ေျမးေလး ဒီမွာလာၾကည့္စမ္း၊ဒါဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုေတြ႔လား၊ အ႐ြယ္သိပ္မႀကီးေသးဘူး၊ ညည္းအေဖေလာက္ပဲ႐ွိဦးမွာ၊ သိပ္ေခ်ာသိပ္ခန္႔တာပဲေနာ္”လို႔ ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္ ။ အဘိုးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္နယ္လွည့္ေဟာတဲ့တရားေတြ၊ မိန္႔ခြန္းေတြကိုဖတ္ျပရင္လည္းအနားကမခြါတမ္း နားစိုက္ေထာင္ၿပီးဟုတ္လိုက္ေလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္၊လြတ္လပ္ေရးကိုရေအာင္ေတာင္းရမွာေပါ့၊ မွန္လိုက္ေလ႐ွင္တျပည္လံုးညီညြတ္ရမွာေပါ့၊ ဒါမွဒီနယ္ခ်ဲ႕ေတြလက္ ကလြတ္မွာအေျပာပိုင္လုိက္တာ အမယ္ေလးဗိုလ္ခ်ဳပ္ရယ္ ငါ့သားေလးသာျဖစ္လိုက္ပါေတာ့နဲ႔ ဝမ္းသာအားရေထာက္ ခံေနပါေတာ့တယ္၊ ေျမးမေလးကၽြန္မအဖို႔လည္းစစ္ဝတ္စံုနဲ႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုကို ခဏခဏၾကည့္ရၿပီး မွတ္မိေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔အဘိုးအဘြားေတြသာမက အိမ္နီးခ်င္းေတြ၊ အသိမိတ္ေဆြေတြစပ္မိလို႔စကားေျပာၾကရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည္ညိဳတယ္တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ သူပဲလုပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ယံုၾကည္ၿပီးခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳေနၾကတာပါ ။ ကၽြန္မေဖေဖက ရဲအရာ႐ွိအငယ္စားေလးပါ၊ ေတာဂတ္(ရဲစခန္း)ေတြမွာလွည့္လည္တာဝန္က်ေလ့႐ွိလို႕အစ္ကိုနဲ႔ကၽြန္မက ၿမိဳ႕မွာေနခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းေနရပါတယ္၊ ေမေမကေဖေဖနဲ႔လိုက္သြားၿပီး တစ္လတစ္ခါေလာက္ၿမိဳ႕တက္လာေလ့႐ွိပါတယ္၊ ၿမဳိ႕ေရာက္ရင္ေဖေဖက မ်က္ႏွာျဖဴခ႐ုိင္ရဲဝန္ႀကီးဆီဝင္ေတြ႔ၿပီး အလုပ္ကိစၥေတြတင္ျပရေလ့႐ွိပါတယ္၊အဲဒီအခါမ်ဳိးဆို ေဖေဖဟာ မ်က္ႏွာႀကီးနီ အံႀကိတ္ လက္သီးဆုပ္ၿပီးျပန္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီေကာင္ေတြသိပ္လူပါးဝတယ္၊ အင္မတန္ဘုရားထူးခံခ်င္တယ္လူေတြကိုကၽြန္ေတြလိုပဲဆက္ဆံတယ္ကၽြန္ေတာ္ကဘုရားမထူးခ်င္လို႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာကို ေခါင္းခါၿပီး ဗမာလုိေျပာပါလူကေလး၊သခင္အားလံုးနားလည္တယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင္မင္း ေမာင္မင္းနဲ႔ ဘုရားထူးေအာင္ကို ေခၚေနတာပဲလို႔ ေျပာပါတယ္ ။ ဒီေတာ့အဘိုးက“ေအး ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကလြတ္လပ္ေရးေပးပါလို႔ေတာင္းေတာင္းေနတာေပါ့၊ ရမွာပါကြာ၊ ငါေတာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယံုတယ္၊တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္းနည္းနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးယူေပးမွာ”လို႔ အားေပးပါတယ္၊ တစ္ခါဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘိလပ္သြားတယ္လို႔ သတင္းၾကားေတာ့ အဘြားကလည္း “ဟဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အဂၤလိပ္စကားေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ ရဲ႕လား၊ ေတာ္ၾကာ ဘုရားထူးေနရဦးမယ္လို႔ပူပန္စြာေျပာ႐ွာပါတယ္၊ ေဖေဖကၿပံဳးရယ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေကာလိပ္ကထြက္တာပါဗ် မပူပါနဲ႔အေမရယ္လို႔ ဝင္ေျပာေပးရတယ္၊ အဲဒီေလာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုခ်စ္တတ္စိတ္ပူတတ္တဲ့အဘြားပါ ။ ေနာက္ၿပီးေမေမနဲ႔အဘြားဟာ သတင္းစာထဲကဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေတြကို စိတ္တူသေဘာတူကတ္ေၾကးနဲ႔ညွပ္ၿပီး အိမ္နံရံမွာကပ္ၾကပါတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းေျပာေနတဲ့ပံု ေဒၚခင္ၾကည္နဲ႔ကေလးေတြနဲ႔မိသားစုပံုေတြပါပါတယ္၊ အဘြားက အိမ္ကိုဧည့္သည္ေတြလာမွျဖင့္ “ဒီမွာ႐ွင့္ ဒါဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုေပါ့၊ ဒါကဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ပံုေဟာဒီမယ္ သူတို႔သားသမီးေတြ ဒါကအၾကီးဆံုးေအာင္ဆန္းဦးတဲ့၊ ဒါကအလတ္ကေလးေအာင္ဆန္းလင္း၊ ဒါေလးကေတာ့ အငယ္ဆံုးမိန္းကေလး ေအာင္ဆန္းစုၾကည္တဲ့ဘယ့္ႏွယ္မေခ်ာၾက မလွၾကေပဘူးလား အားလံုးမ်က္ခံုးမ်က္လံုးလွလွေလးေတြနဲ႔”လို႔ေျပာေျပာျပရတာလည္း မေမာႏိုင္ေအာင္ပါပဲ ။ အဘိုးက၁၂ႏွစ္သားေလာက္႐ွိတဲ့ အကိုႀကီးကို မင္းလည္းႀကီးလာရင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္လိုစာေတာ္ရမယ္ေနာ္ ၿပီးေတာ့႐ိုးေျဖာင့္ရမယ္ သတၱိ႐ွိရမယ္လို႔ေျပာေလ့႐ွိၿပီး ေတာ္လွန္ေရးတုန္းကဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးေဆာင္ၿပီးဘယ္လိုလႈပ္႐ွားၾကတာ တိုက္ခုိက္ၾကတာစသျဖင့္ ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အဖို႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဟာ စံျပပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါ၊တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတုိင္းအတာအေနနဲ႔လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚကၽြန္မတို႔ထက္မေလ်ာ့တဲ့ စိတ္နဲ႔ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳခဲ့တာကို အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး သိခဲ့ရပါတယ္ ။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေျမာင္းျမၿမိဳ႕က ေနသူရိန္ ဆိုတဲ့ဇာတ္႐ံုႀကီးမွာဗိုလ္ခ်ဳပ္လာၿပီး တရားေဟာပါတယ္၊ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမနဲ႔ အဘုိးအဘြားအေမႀကီးတို႔ ႐ံုဝကသြားေစာင့္ေနပါတယ္၊လာလိုက္ၾကတဲ့လူေတြဆိုတာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအိမ္မွာလူမွ က်န္ပါ့မ လားေအာက္ေမ့ရပါတယ္၊ အနီးအနား႐ြာကလူေတြလည္းမ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးေတြေခါင္းေပါင္းၿပီးလာၾကတာမွ အံုခဲေနတာပဲ၊ ႐ံုႀကီးထဲမွာ မဆန္႔လို႔ တခ်ဳိ႕အနီးအနားကသစ္ပင္ေတြေပၚေတာင္တက္ၿပီးဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းကို နားစြင့္ၾကပါတယ္၊ လူမျမင္ရလည္း အသံမွၾကားပါေစေတာ့ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ေပါ့႐ွင္ ။ ကၽြန္မဆို လူၾကားထဲညပ္ၿပီး ဘာမွမျမင္ရပါဘူး အဘိုးထမ္းျပလို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ဦးထုပ္အစြန္းေလးကိုပဲ ရိပ္ခနဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းထဲမွာ အားမာန္ပါတဲ့အသံနဲ႔ လြတ္လပ္ေရး၊နယ္ခ်ဲ႕ဝါဒ၊ စည္းလံုးၾက ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြကိုေတာ့ မွတ္မိလိုက္ပါတယ္။ မိုးေတြအံု႔ေနတဲ့ေသာၾကာေန႔တစ္ညေနမွာ ေမေမနဲ႔ေဖေဖ ထံုးစံအတိုင္းၿမိဳ႕ကိုတက္လာပါတယ္၊ ေဖေဖ့အလုပ္ကိစၥနဲ႔ပါပဲ၊ ေမေမက ေျပာင္းဖူးေတြအိတ္လိုက္သယ္လာတာမို႔ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမအႀကိဳက္ေတြ႕ေနပါတယ္၊ ေနာက္တစ္ေန႔က စေနေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ ေမေမတို႔အနားပိုကပ္ခြင့္ရတာေပါ့၊ အဲဒီေန႔ကေတာ့၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဇူလိုင္(၁၉)ရက္ေန႔ပါပဲ။ ေဖေဖကၿမိဳ႕ေရာက္တုန္း ႐ုပ္႐ွင္ညပြဲသြားၾကည့္မယ္ ေျပာထားလို႔အကိုကဂၽြမ္းထထိုးပါတယ္၊ ေမေမတို႔လာတဲ့အခါမွ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရတာဆိုေတာ့ကၽြန္မတို႔အဖို႔ ေပ်ာ္စရာကိစၥတစ္ခုေပပဲေပါ့။ အဲဒီေန႔က မိုးဟာတစ္ေန႔လံုး တစိမ့္စိမ့္႐ြာေနလို႔အေႏြးထည္ေတာင္ထပ္ဝတ္ထားရပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲအဘြားကကေလးေတြ အေအးမိၿပီးဖ်ားနာေနဦးမယ္ မင္းတို႔ဘာသာဓါတ္႐ွင္သြားၾကည့္ၾကလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မက တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး ငိုတာေပါ့၊ အစ္ကိုကလည္းအခန္းေထာင့္မွာ မႈန္ကုပ္ကုပ္လုပ္ေနတာေပါ့ေလ၊ အဘုိးကေနသာတဲ့ေန႔က်လိုက္ျပပါ့မယ္လို႔ေခ်ာ့သလုိ ေဖေဖကလည္း ျပန္လာရင္သၾကားလံုးေတြဝယ္လာခဲ့မယ္ေျပာၿပီး ေမေမနဲ႔ထြက္သြားပါေတာ့တယ္ ။ တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုနဲ႔ ၿမိဳ႕ပါတ္လမ္းမွာ႐ွိတဲ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္ကေဝးပါတယ္၊ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုက ၿမိဳ႕လည္ေကာင္မွာ႐ွိတာပါ၊ အဲဒီေခတ္က ဆိုကၠားမ႐ွိျမင္းလွည္းမ႐ွိ ဘတ္စ္ကားဆိုေဝးေရာ စက္ဘီးနဲ႔ ေျခလ်င္ပဲသြားၾကရတာပါ၊ကၽြန္မလည္း မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ အဘြားရင္ခြင္ထဲမွာထုိင္က်န္ခဲ့ပါတယ္၊ အဘြားကအိပ္ယာထဲေခ်ာ့ေခၚၿပီး ေစာင္နဲ႔ေထြးေပြ႕ေပးလို႔သိပ္တာနဲ႔ ကၽြန္မအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲမသိပါဘူး၊ ကၽြန္မနားထဲမွာ စကားတိုးတိုးေျပာသံေတြငိုသံေတြလိုလိုၾကားၿပီး လန္႔ႏိုးလာခဲ့ပါတယ္၊ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲေတြးၿပီးအခန္းဝကသြားရပ္ၾကည့္ေတာ့ အဘြားနဲ႔ေမေမကေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီးငိုေနၾကပါတယ္၊ အဘြားရဲ႕႐ိႈက္သံက ပိုျပင္းသလိုပါပဲ၊ေဖေဖက လက္ပိုက္အံႀကိတ္ၿပီးနံရံကိုမွီထိုင္ေနပါတယ္၊ မ်က္ႏွာႀကီးက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္တင္းမာလို႔၊ အဘိုးကတင္ပလႅင္ေခြထိုင္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်ထားပါတယ္၊ ကၽြန္မၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ အဘုိးဟာလက္သီးက်စ္က်စ္ဆုပ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ကိုဒုန္းဆိုထုခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာက္တစ္ခ်က္အက်ယ္ႀကီးေခါက္လုိက္ၿပီး မိုက္႐ိုင္းလိုက္တာကြာ ဒါလူကိုေခြးကသတ္တာကြ လို႔ အသံတုန္ႀကီး နဲ႔ေျပာေနပါေတာ့တယ္၊ အဘြားကတစ္ခါတည္းစင္းစင္းေသၾကေရာလား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုမကယ္ႏိုင္ခဲ့ၾကေတာ့ဘူးလားလို႔ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ေမးေနတုန္း အိမ္နားကလူႀကီးသံုးေလးေယာက္ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ “ေမာင္ခ်စ္တင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔လုပ္ႀကံခံရလို႔ဆို ဟုတ္သလား”“ဟုတ္တယ္ဦးႀကီးစိန္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုင္စကုတ္သြားၾကည့္တာ ဘာကားမွမျပဘဲအဲဒီသတင္းပဲထိုးၿပီး႐ံုပိတ္လႊတ္လိုက္တယ္၊ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ ဦးဘဝင္း၊ဦးရာဇတ္အပါအဝင္အားလံုးကိုးေယာက္တဲ့၊ အကုန္လံုးဆူညံကုန္တာပဲ၊ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္ျပန္ေျပးလာၾကတာ” “တို႔တိုင္းျပည္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ၊ လြတ္လပ္ေရးေကာ ရပါေတာ့့မလားဗိုလ္ခ်ဳပ္ပဲအားကိုးေနရတာ ” “ဘယ္သူေတြလုပ္ႀကံတာလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဘယ္သူသတ္တာလဲ ”ဒီတုန္းကေဖေဖမေျဖခဲ့ပါ၊ သူသိသေလာက္မေျပာေသးတာ တရားဝင္သတင္းမထုတ္ျပန္ေသးသေ႐ြ႕ေစာင့္ထိန္းရမယ္လို႔ရဲအရာ႐ွိတစ္ေယာက္အေနနဲ႔သေဘာေပါက္လို႔ ျဖစ္မွာပါ၊ “တိုင္းေရးျပည္ေရးက ဘာေတြျဖစ္လာမလဲမသိေသးဘူး၊ ဦးတို႔သတိနဲ႔ေနၾကေပါ့၊ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ္မနက္ ဂါတ္ကိုျပန္မယ္၊ မျမ႐ွင္က မလိုက္ခဲ့နဲ႔ဦး၊ကေလးေတြနဲ႔ ဒီမွာပဲေနခဲ့” အဲဒီေန႔ကစၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုးေျခာက္ေသြ႔တိတ္ဆိတ္သြားပါေတာ့တယ္၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က်သြားတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းဟာ လူအားလံုးကို ညိွဳးခံ်ဳးေစပါတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းလည္းမသြားရေသးပါဘူး၊ မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းျဖစ္ေနတဲ့အဘြားတို႔ၾကည့္ၿပီး ကစားခ်င္စိတ္လည္းမ႐ွိ၊ လူၾကီးေတြမ႐ႊင္တာနဲ႔ကေလးေတြလည္း စိတ္ေပ်ာ္စရာကိစၥမ႐ွိေတာ့သလုိပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕က ရန္ကုန္နဲ႔ သေဘၤာတစ္ညအိပ္ခရီးပါ၊သေဘၤာတစ္ရက္ျခားပဲဆိုက္လို႔ သတင္းစာက ရက္ေက်ာ္မွဖတ္ရပါတယ္၊ သေဘၤာဆိုက္တဲ့ေန႔ အဘုိးကအေစာႀကီးသြားၿပီး ေစာင့္ဝယ္ရပါတယ္၊ သတင္းစာေတြက ရက္ေက်ာ္ေပမယ့္ လုပ္ႀကံမႈသတင္းသိခ်င္လြန္းလို႔ ေစာင့္ဝယ္ၾကတာေရာင္းမေလာက္ေအာင္ပါပဲတဲ့၊ သေဘၤာဆိုက္တဲ့အခ်ိန္ေလာက္ပဲၿမိဳ႕မွာလူစည္ပါသတဲ့၊ ရန္ကုန္ကၿပန္လာတဲ႕လူေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ကိစၥသတင္းေတြေမးၾကစံုစမ္းၾက ၿပီးရင္လူစုကြဲသြားၿပီး ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ၿပန္အခ်င္းခ်င္းတိုးတိုးေၿပာၾကနဲ႔တဲ႔ ေစ်းဆိုင္ေတြလည္း စံုေအာင္မဖြင္႔ၾကဘူး။ လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြေလာက္ပဲခဏဖြင္႔တာပါ၊ အထည္ဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္ေတြလည္းမဖြင္႔ပါဘူး အသီး အရြက္ သားငါးသည္ေတြလည္း နည္းနည္းပါးပါးပဲလာသတဲ႔ေတာပိုင္းကေလွေတြနဲ႔ တက္ၿပီး ေစ်းေရာင္းတဲ႔ သူေတြလည္း လာကိုမလာၾကတာတဲ႕။ ကြ်န္မတို႕ ၿမိဳ႕မွာ ဒီတုန္းက ေရဒီယိုဆိုတာအလြန္ရွားပါတယ္။စာတိုက္မွာတစ္လံုး ၿမိဳ႕လည္ကတရုတ္သူေဌးအိမ္မွာတစ္လံုး ဗမာသူေဌးႏွစ္ေယာက္ေလာက္အိမ္မွာတစ္လံုးစီ ဒါပဲ ရိွတာပါ။ညဘက္သတင္းေၾကညာခ်ိန္ဆိုအဲဒီအိမ္ေတြနားမွာေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး သြားနားေထာင္ၾကရပါတယ္။ ေရဒီယိုကိုက်ယ္က်ယ္ေလးဖြင္႔ထားေပမယ္႔ ၿခံတံခါး၊အိမ္တံခါးေတြေတာ႔ပိတ္ထားသတဲ႔။ ဘယ္သူ႕ကိုမွန္းမသိ၊ ဘာမွန္းမသိ ေၾကာက္ေနၾကရတာတဲ႔ ခရိုင္ရဲဝန္ၾကီးရဲ႕ အိမ္ကေရဒီယိုကေတာ႔ဖြင္႔ပံုမရပါဘူး၊ ရဲအေစာင္႔ေတြအမ်ားၾကီး ခ်ထားလို႔ဘယ္သူမွ အနားေတာင္မကပ္ဝံ႕ပါဘူးတဲ႔။ ည ညဆိုစစ္ကားေတြအေရးတၾကီး ပံုစံနဲ႔ ဒလၾကမ္းေမာင္း ေမာင္းသြားရင္ဘာမွန္းမသိေၾကာက္ၾကရၿပန္ေရာ၊ ေဖေဖကလည္း ၿပန္မလာနိုင္ပါဘူး၊အၿမဲတမ္းအသင္႔အေနအထားနဲ႔ေနၿပီး ေက်းရြာလံုၿခံဳေရးေရာ၊ရဲစခန္းလံုၿခံဳေရးေရာသတိနဲ႔ေန ရေၾကာင္း စာလာလို႕ သိရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ရုပ္ကလာပ္ပံုေတြကိုၾကည္႔ၿပီး ေမေမက -သူ႔ခမ်ာအငယ္ေလးနဲ႔ မုဆိုးမၿဖစ္ရရွာတယ္၊ ကေလးေတြလည္း အငယ္သားေလးေတြလို႔ေဒၚခင္ၾကည္႔ပံုကိုၾကည္႔ၿပီး ဂရုဏာသက္ေနပါတယ္။ အဘြားကေတာ႔ -ရန္ကုန္လိုက္ပို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ကို သြားၾကည္႔ခ်င္ပါတယ္လို႔အဘိုးကိုနားပူပါတယ္။ အဘိုးက တည္းခိုဖို႔အိမ္လည္း မရိွ၊ အသိလည္းမရိွတဲ႔ အၿပင္အဲဒီမွာလူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုးေနလို႔ တန္းစီရမယ္႔အေၾကာင္း၊ အိမ္မွာကေလးေတြနဲ႔ ေမေမဘဲက်န္ခဲ႔မွာစိတ္မခ်ရတဲ႔ အေၾကာင္း၊တုိင္းၿပည္ကမၿငိမ္မသက္ၿဖစ္ေနေၾကာင္းေၿပာၿပီး အေတာ္ နားခ်ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႕ကိုလုပ္ၾကံတာဂဠဳန္ဦးေစာေခါင္းေဆာင္တာပါဆိုတာသိၿပီးေနာက္ပိုင္း အဘိုးဟာ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာထိုးထားတဲ ႔ဂဠဳန္ရုပ္ ကိုမုန္းလြန္းလို႕အေရၿပားခြာပစ္ခ်င္ပါသတဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တုိ႔က်ဆံုးလို႔ရက္လည္တဲ႔ေန႔မွာေတာ႔ အဖြားနဲ႔ ေမေမဟာ ထမင္းဟင္းအခ်ိဳပြဲ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ၿပဳတ္ၿပီးဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ကို ရက္လည္ဆြမ္းဆိုၿပီး သြားကပ္ၾကပါတယ္၊ ေက်ာင္းမသြားခင္အိမ္ကဘုရားမွာ ဆြမ္းပြဲ အခ်ိဳပြဲမ်ားကပ္လွဴၿပီးေတာ႔ ေၾကးစည္ထုကာအဘြားက-ဗိုလ္ခ်ဳပ္နွင္႔အတူကြယ္လြန္သြားတဲ႔ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားအားလံုး အမွ် အမွ်အမွ် ေပးေဝ ပါတယ္၊ ဒီလိုအၿဖစ္ဆိုးမ်ား ဒီဘဝမွာတင္ေက်ၾကပါေစ၊ကိုေအာင္ဆန္းေရ သားေရ အမွ် ကြဲ႕ အမွ် အမွ် လို႔ ငိုသံပါၾကီးနဲ႔ တတြတ္တြတ္ေၿပာေနပါေတာ႔တယ္။ အခု ကြ်န္မအသက္ (၇၃)ထဲမွာပါ။ အဘိုး၊ အဘြား၊မိဘမ်ားလည္းကြယ္လြန္ၾကရွာပါၿပီ၊ အာဇာနည္ေန႔ကိုလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္ ၿဖတ္သန္းၿပီးပါၿပီ။ တႏွစ္တခါ ဒီလိုေန႔ေရာက္တုိင္းအဘိုးအဘြားတို႔ကိုပိုသတိရမိပါတယ္။ သူတို႕ကိုလြမ္းဆြတ္သေလာက္ သူတို႕ခ်စ္တဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကိုခ်စ္ခင္လြမ္းဆြတ္မိတာပါပဲရွင္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပင္ကိုယ္စရိုက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ပင္ကိုယ္သဘာ၀စရိုက္ ေဆာင္းပါးရွင္ – ဗိုလ္ထြန္းလွ (တကၠသိုလ္ေန၀င္း) ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံထံမွ အစိုးရအဖြဲ႔အာဏာကို လႊဲေျပာင္းလက္ခံ ယူျပီးေနာက္ ရန္ကုန္ျမိဳ ႔ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း႐ွိ အတြင္း၀န္႐ံုး (ယခု၀န္ၾကီးမ်ား႐ံုး) သို႔ ေန႔စဥ္ ႐ံုးတက္ခဲ့ရပါသည္။ သူ၏ရာထူး (တရား၀င္ အေခၚအေ၀ၚ) မွာ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီ ဒုတိယ ဥကၠဌသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဥကၠဌက ဘုရင္ခံျဖစ္ေသာ္လည္း အစည္းအေ၀းလုပ္လွ်င္ ဘုရင္ခံ မတက္ပါ။ ဒုတိယ ဥကၠဌျဖစ္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကပင္ သဘာပတိ အျဖစ္ ဦးေဆာင္ စည္းေ၀းရပါ သည္။ လြတ္လပ္ေရး မရေသးခင္ ကာလျဖစ္၍ “ဘုရင္ခံ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီ” ဟု ေခၚေသာ္လည္း စင္စစ္အားျဖင့္ အစိုးရအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္)ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ တာ၀န္က ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္၊ ကာကြယ္ေရး၀န္ၾကီး၊ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီး အျဖစ္ ၀န္ၾကီးဌာနသံုးခုကို တာ၀န္ယူရသျဖင့္ အလြန္အလုပ္မ်ားလွပါသည္။ တစ္ေန႔သ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ မြန္းလြဲ ၃ နာရီခန္႔တြင္ ကြ်န္ေတာ့္အား လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းတီး၍ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ၏႐ံုးခန္းသို႔ လွ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ ၀င္သြားလိုက္ပါသည္။ ထိုေန႔အဖို႔ မ်က္ႏွာျဖဴ အတြင္း၀န္က သူ႔ထံ တင္ျပဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရယူသည့္ ဖိုင္တြဲမ်ားအားလံုး ေလ့လာ၍ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ေပးျပီး သူ၏စားပြဲတြင္ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား ဖိုင္တြဲမ်ား ႐ွင္းေနျပီ ျဖစ္သည္။ “ဘာမ်ားလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ကြ်န္ေတာ္ထံုးစံအတိုင္ သတင္းပို႔ရင္း ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀န္ၾကီးတစ္ဦးက သူ႔ ပီေအ (အပါးေတာ္ျမဲ) ကို ေျပာသည့္ ဟန္မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ရင္းႏွီးေသာ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းအား ရင္ဖြင့္ေျပာသလို ဟန္ျဖင့္ “ငါအခု ဗိုက္ဆာလို႔ တစ္ခုခု စားခ်င္တယ္ ကြာ” ဟုေျပာပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ေျပာသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိလိုက္ပါျပီ။ ထို႔ေန႔ နံနက္က ႐ံုးသို႔မလာမီ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦးအား နံနက္စာထမင္း ေကြ်းရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္က (ထိုအခ်ိန္က ေစ်းအေပါဆံုး ဟင္းလ်ာတစ္ခု ျဖစ္သည့္) ဘဲဥဟင္းႏွင့္ ေကြ်းခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘဲဥဟင္းကို မၾကိဳက္လို႔လားမသိ၊ ထမင္းျမိ္န္ပံုမရဘဲ တစ္ပန္းကန္သာစားျပီး စားပြဲမွ ထလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာ လက္ေဆး၍ ႐ံုးသြားရန္ ျပင္ဆင္လိုက္ရပါသည္။ နံနက္ ဆယ္နာရီခန္႔ အတြင္း၀န္႐ံုးသို႔ ေရာက္ျပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တစ္ေနကုန္နီးပါး ဆက္တိုက္ အလုပ္ လုပ္ေနရခ်ိန္တြင္ ဘာမွ်မစားမေသာက္ ရေသာေၾကာင့္ ဆာေလာင္လာျပီး ကြ်န္ေတာ့္ အား တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ \[မွတ္ခ်က္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေနျဖင့္ ၀န္ၾကီးလစာ ရသည္မွန္ေသာ္လည္း ယင္းလ စာေငြကို ကိုင္ျပီး ၀င္ေငြထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ သို႔မဟုတ္ “ဘတ္ဂ်က္” မေအာက္ေအာင္ စီစစ္ သံုးစြဲ ရ႐ွာသူ ေဒၚခင္ၾကည္အဖို႔ မလြယ္လွပါ။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် လာေရာက္ေသာ ဧည့္သည္မ်ား၊ ရဲေဘာ္မ်ားအားလည္း ဧည့္ခံေကြ်းေမြးရေသာေၾကာင့္ လကုန္ခါနီးရက္မ်ားဆိုလွ်င္ အထူး ျခိဳးျခံေခြ်တာ ရ႐ွာပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ဘဲဥဟင္း တမယ္တည္း ခ်က္ေကြ်းသည္ကိုလည္း မည္သို႔မွ် အျပစ္မဆိုသာပါေခ်။ စာေရးသူ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲမွ သနားသြားမိပါသည္။ သူ႔ခမ်ာ တကယ္ပင္ ဆာေလာင္၍ ေျပာမွန္းသိ၍လည္း တစ္ခုခု ၀ယ္ေကြ်းခ်င္စိ္တ္ ျဖစ္ေပၚလာမိပါသည္။ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာမ်ား စားခ်င္လို႔လဲ” ကြ်န္ေတာ္က ေမးလိုက္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀မ္းသာသလို ျဖစ္သြားျပီးမွ တစ္စံုတစ္ခု စဥ္းစား မိဟန္ျဖင့္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ျပန္ပါသည္။ “ဘာလဲ မင္းက ငါ့ကို ၀ယ္ေကြ်းမလို႔လား၊ ၀ယ္ေကြ်းရေအာင္ မင္းမွာ ပိုက္ဆံေကာ႐ွိ လို႔လား” သာမန္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား လိမ္ေျပာေလ့ မ႐ွိပါ။ သူသည္ လိမ္ေျပာ ျခင္းကို လံုး၀မၾကိဳက္။ မွန္ရာကိုသာေျပာမွ သေဘာက်သူ ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြ ကလည္း သူ႔အား လိမ္မေျပာ၀ံ့ၾကပါ။ သို႔ရာတြင္ ထိုကေန႔ သူဗိုက္ဆာ၍ တစ္ခုခု စားခ်င္ ေၾကာင္းကို ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေျပာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္တစ္ခါ ေတာ့ အမွန္ကိုမေျပာမွ ျဖစ္မယ္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ “ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံပါပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘာစားခ်င္တယ္ ဆိုတာသာ ေျပာပါ” ကြ်န္ေတာ္သည္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ အက်ၤီီအိတ္ကို လက္ျဖင့္ ပုတ္ျပရင္း ေျပာလိုက္မိပါသည္။ အမွန္က ကြ်န္ေတာ့္၏ အက်ၤ ီအိတ္ထဲတြင္ ေငြငါးက်ပ္တန္ႏွင့္ က်ပ္တန္ႏွစ္႐ြက္၊ စုစုေပါင္း ေငြခုႏွစ္က်ပ္သာ ႐ွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္မွင္ေသေသျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ယံုသြားပံုရသည္။ “ဟုတ္လား၊ မင္းတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မဂိုလမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း)က ပလာတာနဲ႔ ခပတ္ စားခ်င္တယ္ကြာ ” “ဟုတ္ကဲ့ ဒါဆိုရင္ရပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ပါတဲ့ေငြနဲ႔ လံုေလာက္ပါတယ္၊ ႐ံုးကေန မဂိုလ္လမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း) သြားစားျပီးမွ အိမ္ျပန္ၾကတာေပါ့။ ကိုင္း လာပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ေျပာေျပာဆိုဆို ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ႐ံုးခန္း၀တြင္ ေစာင့္ေနသူ ႐ံုးလုလင္အား “ေဟ့ ငါတို႔ ႐ံုးဆင္းေတာ့မယ္၊ ေလးနာရီထိုးရင္ တံခါးေတြ ပိတ္လုိက္ေတာ့” ဟုညႊန္ၾကားျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အားေခၚ၍ ႐ံုးခန္းေအာက္သို႔ ဆင္းခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကားေမာင္းသူ ရဲေဘာ္ေက်ာ္စိန္ ေနမေကာင္းသျဖင့္ အိမ္မွ ႐ံုးသို႔ အလာတြင္ ကြ်န္ေတာ္ကပင္ ကားေမာင္းခဲ့ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အျပန္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ကားေပၚတင္၍ မဂိုလမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း)၊ ဒါလဟုိဇီလမ္း (မဟာဗႏၶဳလလမ္း)ထိပ္အနီး ဗလီၾကီးေအာက္႐ွိ္ ပလာတာဆိုင္သို႔ တုိက္႐ိုက္ေမာင္းသြား လိုက္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကားေမာင္းသြားရင္း စိတ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား သူစားခ်င္ေသာ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ကိုေကြ်းရန္ မည္သို႔မည္ပံု ပရိယာယ္ ဆင္ရမည္ကို ၾကိဳတင္ အကြက္ခ် ထားျပီးျပီ ျဖစ္သည္။ မဂိုလမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း) ဗလီၾကီးေအာက္႐ွိ ပလာတာႏွင့္ ဒံေပါက္ဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က မၾကာခဏ ၀င္စားေလ့႐ွိေသာ ဆိုင္မ်ားျဖစ္ျပီး ဆိုင္႐ွင္ မ်ားႏွင့္လည္း သိကြ်မ္းေနခဲ့ပါသည္။ ယင္းအခ်က္ကို အားကိုးျပီး ကြ်န္ေတာ္က ထိုဆိုင္သို႔ ရဲ၀ံ့စြာ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆိုင္႐ွိ လူငယ္စားပြဲထိုးမ်ားသည္ အလြန္ေဖာ္္ေရြစြာျဖင့္ ခရီးဦးၾကိဳျပဳကာ ေနရာထိုင္ခင္း ေပးၾကရာ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စားပြဲတစ္လံုးတြင္ ၀င္ထိုင္ျပီး တစ္ေယာက္လွ်င္ ပလာတာႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ဆိတ္သားခပတ္ တစ္ပြဲစီ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ပြဲ မွာလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေဆးလိပ္မီးညႇိဟန္ျဖင့္ ေငြသိမ္းေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနသူဆိုင္႐ွင္ အနီးသို႔ ကပ္သြားျပီး ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ပါသည္။ “ဒီမယ္ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကို သိတယ္မဟုတ္လား၊ ဒီဆိုင္မွာ စားေနက် ေဖာက္သည္တစ္ ေယာက္ပဲ၊ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိမွာေပါ့၊ အခု သူက ပလာတာနဲ႔ ခပတ္ စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေခၚလာခဲ့တာ၊ ခက္တာက က်ဳပ္ဆီမွာ ပိုက္ ဆံအလံုအေလာက္ မပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ အခု စားလို႔ က်သင့္ေငြကို နက္ျဖန္က်မွ က်ဳပ္ လာေပးပါရေစ၊ ေနာက္ျပီး က်ဳပ္တို႔ ျပန္ခါနီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေမးရင္ ပိုက္္ဆံ႐ွင္းျပီး ပါျပီလို႔လည္း ေျပာေပးပါ၊ က်ဳပ္မွာ ပိုက္ဆံမပါတာကို သူ မသိေစခ်င္ဘူး” ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္ရာ ဆိုင္႐ွင္ကုလားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား တစ္ခ်က္မွ် လွမ္းၾကည့္ျပီးေနာက္ နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပပါသည္။ “စိတ္က်ပါ ဆပ္၊ က်သင့္တဲ့ ေငြကို ဆပ္တို႔ ၾကံဳေတာ့မွ ၀င္ေပးပါ၊ ရပါတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေမးရင္လည္း ေငြ႐ွင္းျပီးပါျပီလို႔ ေျဖပါ့မယ္။” ဤသို႔ေျပာေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ွိရာသို႔ ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ႏွစ္ပြဲ ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဆာေလာင္ေနဟန္ျဖင့္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ အားရပါးရ စားပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ပန္းကန္မွ ႏႈိက္စားရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည့္ျပီး ၀မ္းသာမိသည္ႏွင့္အမွ် ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကို မရရေအာင္ ၾကိဳးပမ္းယူရန္ အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ထားသူ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လူသားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သနားစရာ ေကာင္းလွသည္ပါ တကားဟု စိတ္ထဲမွ က်ိတ္၍ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္။ သူစားျပီးသြားသည္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ စားလိုက္ရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စားျပီးသည္ကို ျမင္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ “ေဟ့ေကာင္ ပိုက္ဆံ ႐ွင္းေပးလိုက္ေလကြာ၊ ငါတို႔ သြားၾကမယ္” ဟု ေျပာရာ ကြ်န္ေတာ္လည္း - “႐ွင္းျပီးပါျပီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ေစာေစာက စားစရာမွာရင္း တခါတည္း ေငြ႐ွင္းေပးခဲ့ပါတယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ဆိုင္႐ွင္ကုလားႏွင့္ ၾကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း အခ်က္ျပ ေခၚလို္က္ရာ ဆိုင္႐ွင္သည္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ႐ိုေသစြာ ဆလံေပး အေလးျပဳရင္း - “ပိုက္ဆံ ႐ွင္းျပီးပါျပီ”ဟု ျပံဳး၍ ေျပာပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပီး ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါသည္။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ စားလို႔ ေကာင္းပါရဲ ႔လား” ကြ်န္ေတာ္က ဆိုင္႐ွင္ေ႐ွ ႔တြင္ပင္ ေမးလိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က - “ေအးကြ၊ မစားရတာ ၾကာလို႔လား မသိဘူး၊ အလြန္ စားလို႔ေကာင္းတယ္” ဟု ျပံဳး၍ ေျပာသည္ကို ဆိုင္႐ွင္ ကုလားသည္ သေဘာက်သြားပံု ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ကားေပၚတက္ၾကျပီး ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗဟန္း တာ၀ါလိန္းလမ္း (နတ္ေမာက္လမ္း) ေနအိမ္သို႔ ေမာင္းျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္က်မွ ကြ်န္ေတာ္သည္ ႐ံုးခ်ိန္မတိုင္မီ မဂိုလမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း) ပလာတာဆိုင္သို႔ အျမန္သြားျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စားခဲ့ေသာ ပလာတာႏွင့္ ခပတ္ဖိုး က်သင့္ေငြကို ႐ွင္းေပးလိုက္ရပါသည္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ေရးရင္း သမိုင္းပညာရွင္ၾကီး ေျပာသလို အေသးအဖြဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေလးေတြကလည္း ကာယကံရွင္ပုဂၢိဳလ္ရဲ ႔ ပင္ကိုစရိုက္ သဘာ၀ ကို ေပၚလြင္ေစတယ္ဆိုတ့ဲ အဆိုအမိန္႔ကို အေလးအနက္ ေထာက္ခံမိပါေတာ့သည္္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ "ဦးေစာက ေအာင္ဆန္းကို သတ္တာ မဟုတ္ဘူး..။ ဒါကို ငါလည္း သိတယ္..။ မင္းတို႕ ၿဗိတိသွ်ေတြလည္း သိတယ္..။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့.. မင္းတို႕က အဲဒီလုပ္ၾကံမႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရွိေနလို႕ပဲ.."။ (၁၉၄၇ စက္တင္ဘာလအတြင္ း သခင္သန္းထြန္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မယား ညီအကို) က ရန္ကုန္ ဆူးေလးဘုရားလမ္းရွိ အေရွ႕အာရွ တလႊား အလ်ားအရွည္ဆံုး အရက္ဘား ဟု အဲ့ေခတ္တုန္းက နာမည္ႀကီးတဲ့ အရာရွိမ်ားကလပ္မွာ ၿဗိတိသွ် လူငယ္ စစ္ဗိုလ္ အန္တိုနီ စတိုနာ ကို ခ်ဲတဲ့ စကား..) ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ လုပ္ၾကံခံရမႈမွာ ၿဗိတိသွ်ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ပါဝင္ပတ္သက္၊ ႀကိဳးကိုင္မႈ ရွိ/မရွိ သံုးသပ္ခ်က္ေတြကို ၿဗိတိသွ် ႏိုင္ငံျခားေရး႒ာနက ဆက္စပ္တဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ မွတ္တမ္းေတြ ထုတ္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကာလေရာက္မွ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ အျဖစ္ ေပၚထြက္လာခဲ့တဲ့ ဘီဘီစီ ရဲ႕ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ "ေအာင္ဆန္းကို တကယ္ ဘယ္သူသတ္သလဲ.. (Who Really Killed Aung San?, BBC Documentary Programme, 1997)" အပါအဝင္ ဦးခင္ေအာင္ရဲ႕ "ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသလဲ" (Who Killed Aung San?, 1993) စာအုပ္လို နဲ႕ အျခား သမိုင္းစာအုပ္ေတြမွတဆင့္ သိခြင့္ရလို႕ လူအမ်ား စဥ္းစားဆင္ျခင္ ႏိုင္ၾကတယ္လို႕ ယူဆရတယ္..။ ဒီရႈပ္ေထြး နက္နဲၿပီး အရုပ္ဆိုးလွတဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၾကံမႈႀကီးရဲ႕ အျခားေနာက္ခံ ကြင္းဆက္ျဖစ္တဲ့ စစ္တပ္၊ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ေနဝင္း ရဲ႕ လက္ခ်က္မကင္းပံုေတြကိုလည္း အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ အစီအစဥ္ နဲ႕ စာအုပ္ မွာ တစြန္းတစ ေတြ႕ႏိုင္၊ ျမင္ႏိုင္..၊ စဥ္းစားသံုးသပ္ ႏိုင္ေပမယ့္ လူေတြအၾကား.၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြအၾကား သိပ္သတိမထားမိၾကဘူးလို႕ ထင္တယ္..။ ေၾကးမံုဦးေသာင္းရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ရင္ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ဂ်ပန္မွာ စစ္ပညာသင္စဥ္ကာလ က စၿပီး ေနာက္ပိုင္း တေလွ်ာက္လံုး စစ္တပ္ရာထူး အထြပ္အထိပ္ကို ေရာက္ႏိုင္ဖို႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံစည္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပံုေတြကို သိႏိုင္တယ္..။ အျခား သမိုင္းေနာက္ခံ စာအုပ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ သိန္းေဖျမင့္ တို႕..၊ သခင္တင္ျမ တို႕ စာေတြမွာလည္း ဗိုလ္ေနဝင္း ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး တို႕နဲ႕ ဆရာေမြး၊ တပည့္ေမြး လုပ္ၾကၿပီး ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရး ဦးေဆာင္ေနတဲ့ သခင္စိုးနဲ႕ သြားေတြ႕..၊ ညွိ..၊ ဂ်ပန္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး စလုပ္ဖို႕ ေဆြးေႏြးခဲ့တာေတြ..၊ သခင္စိုး က သူတို႕ စစ္တပ္ကလူခ်င္း အာဏာလုပြဲမွာ ငါက ဘာလို႕ ေခါင္းခံရမလဲဆိုၿပီး ျငင္းလႊတ္လိုက္တာေတြ စတဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္ရဲ႕ အထက္ကို ျဖတ္လမ္းက ေရာက္ဖို႕ ၾကံခဲ့တဲ့ ကလိမ္ဥာဏ္ေတြကို သိႏိုင္တယ္..။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး တကယ္စေတာ့လည္း ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ သူ တာဝန္က်တဲ့ ေဒသမွာ မေနဘဲ ရန္ကုန္မွာ ဂ်ပန္ဆုတ္တဲ့ သတင္းၾကားေတာ့ ရန္ကုန္ကို အမိန္႕မရဘဲ သြား၊ သူတကယ္ မပါခဲ့ဘဲနဲ႕ ခပ္တည္တည္ နဲ႕ သူဦးေဆာင္တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ က ရန္ကုန္ကို သိမ္းလိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕လက္မွတ္ နဲ႕ စာထုတ္..၊ ျမန္မာ့အသံမွာ လႊင့္ စတာေတြ လုပ္ၿပီး ဝင္လာေတာ့မယ့္ ၿဗိတိသွ် ကို သူဟာ ဗမာစစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပဳႏိုင္ဖို႕ လုပ္ခဲ့တယ္..။ သခင္စုိးေတာင္ မ်က္ေစ့ မလည္ခဲ့တဲ့ အကြက္ကို လူပါးေတြျဖစ္တဲ့ ၿဗိတိသွ် ေတြကလည္း ပိုနားလည္တဲ့အတြက္ ေနာက္ပိုင္း ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြး ညွိႏိႈင္းမႈေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ နဲ႕ သာ လုပ္ခဲ့တယ္..။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး အတြက္ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္မွာ ေဆြးေႏြးၾကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဗိုလ္ေနဝင္းကို မယံုၾကည္တဲ့အတြက္ တာဝန္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ခဲ့တယ္..။ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကလည္း ရွိခဲ့တယ္..။ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ စစ္ႀကိဳ အဂၤလိပ္ေခတ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘဝ နဲ႕ ေနာက္ပိုင္း စာတိုက္စာေရး ဘဝေတြမွာ အေပ်ာ္အပါး ေလာင္းကစားေၾကာင့္ အျမဲ ေငြလိုေနတဲ့အတြက္ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ သတင္းေပး လုပ္ေပးဖူးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ သံသယ အေၾကာင္းေတြ ရွိတယ္..။ ဒါအျပင့္ ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ေတာ့ အထက္မွာဆိုသလို ရာထူးလိုခ်င္တာေၾကာင့္ပါ ဂ်ပန္ေတြနဲ႕ ပလူးပလဲ ေနခဲ့တယ္..။ ဗိုလ္ေနဝင္း သိေနတဲ့ အဂၤလိပ္ဘက္က ခ်န္ခဲ့တဲ့ သူလွ်ိဳေတြ ဂ်ပန္ ဖမ္းၿပီး အသတ္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ သာဓက ေတြ ရွိေတာ့ အားလံုးက ဗိုလ္ေနဝင္း ဂ်ပန္သတင္းေပးလည္း လုပ္ေနၿပီလားဆိုၿပီး ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး စမယ့္အခ်ိန္မွာ သံသယနဲ႕ ေၾကာက္ေနတယ္..။ သို႕ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူလွ်ိဳမႈနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ တိတိက်က် အေရးယူတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိခဲ့ဘူး..။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဗိုလ္ေနဝင္းကို ဟိုင္နန္ မွာကတည္းက အသက္အရြယ္အရ ရယ္..၊ တဘက္ဂိုဏ္း (သခင္ ဗစိန္- ထြန္းအုပ္ ဒို႕ဗမာအစည္းအရံုး) က သူလည္း ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ညီညြတ္မႈ ျပခ်င္တာရယ္ အျပင္ သူ ရဲ႕ ဥာဏ္ေကာင္း၊ ထက္ျမက္..၊ အထက္လူႀကီး ခိုင္းရင္ ဖင္ေပါ့ သြက္လက္ လုပ္ေပးတတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသာ ေပးခဲ့တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္မွာ အထက္ေအာက္ အဆင့္အရ သူအထက္မွာ ပိတ္ခံေနတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီးဆိုတာ သိတဲ့အျပင္..၊ သူရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အရည္အခ်င္း မရွိမႈ..၊ ေနာက္ခံ သမိုင္း မေကာင္းမႈေတြေၾကာင့္ ထိပ္ဆံုး မေရာက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို ဗိုလ္ေနဝင္းက အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကတည္းက ေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနကာ ထိပ္ကို လွမ္းႏိုင္ဖို႕ ေအာက္လမ္းနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ အျမဲ ၾကံစည္ခဲ့တယ္..။ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္မွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အေနနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္..၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ အေနနဲ႕ သခင္ထြန္းအုပ္..၊ ဒုတိယ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အေနနဲ႕ ဗိုလ္လကၤ်ာ (သခင္လွေဖ)..၊ ေနာက္စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အျဖစ္ ဗိုလ္ေဇယ် (သခင္ လွေမာင္)..၊ ဗိုလ္စၾကၤာ (သခင္ေအာင္သန္း၊ သခင္ ဗစိန္- ထြန္းအုပ္ ဂိုဏ္း) တို႕ ဟာ ဗိုလ္ေနဝင္း ရဲ႕ အထက္ အဆင့္အေနနဲ႕ ရွိခဲ့တယ္..။ ဘီအိုင္ေအ တပ္ ယိုးဒယားကေန ဗမာျပည္ကို စဝင္ေတာ့ သူ႕ကို ေရွ႕ေျပး တပ္အျဖစ္နဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ေျမေအာင္ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖို႕ လႊတ္လိုက္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ဘဲ ရန္ကုန္မွာ ေျမေအာင္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဆီ သြားၿပီး ပုန္းေနခဲ့တယ္..။ ယိုးဒယား မွာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္ ေသာက္ သစၥာကတိျပဳၾကေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဖာအိမ္ေရာက္ေနလို႕ မပါခဲ့ဘူးလို႕ အတည္မျပဳႏိုင္တဲ့ ဆိုရိုးရွိတယ္..။ [ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၄၈ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီး တပ္တခ်ိဳ႕ ေတာခိုေတာ့ အစ ဗိုလ္ေနဝင္းက စစ္တပ္ကို ဦးေဆာင္ၿပီး ေတာခိုမယ္..၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္က ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ အေနနဲ႕ ေတာခိုမယ္ဆိုတဲ့ အၾကံအစည္ကို ဗိုလ္ေနဝင္း ကတိသစၥာ ဖ်က္ခဲ့တာဟာ လက္ေမာင္း ေသြး မေသာက္ခဲ့လို႕ဆိုၿပီး အဆိုရွိတယ္..။ ရိုးတဲ့ ဗိုလ္ေဇယ်ာကေတာ့ ေတာထဲပါသြားခဲ့တယ္..။ ] ဦးသိန္းေဖျမင့္ ကို အဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေတာမခိုေစခ်င္လို႕ ေနအိမ္ကို ထမင္းစား ဖိတ္ၿပီး ေထာင္ထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္..။ ဗိုလ္ေနဝင္း လိုက္မသြားတာကေတာ့ ေတာခိုတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ အေနနဲ႕ အာဏာရဖို႕က မေသခ်ာတာရယ္..၊ လက္နက္ကိုင္ ေရာင္စံု အဖြဲ႕အစည္းေတြ ေတာခိုေနၿပီး ျဖစ္လို႕ အရူးမီးဝိုင္းသလို ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးႏု အစိုးရ ကို စစ္တပ္ ေခါင္းေဆာင္ အေနနဲ႕ အၾကပ္ကိုင္ ရာထူးေတာင္းတာက ပိုေသခ်ာတဲ့ အတြက္ လို႕ ယူဆရတယ္..။ တကယ္လည္း ရာထူးရခဲ့တယ္..။ တကယ္ တိုက္ေပးရတာကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာပဲ ျဖစ္တယ္..။ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ က ကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္အစိုးရ လို႕ ႏိုင္ငံတကာ မွာ လူအဟားခံ ျဖစ္ေနရတဲ့ အေျခအေနကေန ႏိုင္ေအာင္ တိုက္ႏိုင္ခဲ့တယ္..။ [ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲ့တုန္းကေတာ့ ကရင္ကို တိုက္ရတာ နယ္ခ်ဲ႕ပေယာဂေၾကာင့္ ဆိုၿပီး မွန္တယ္လို႕ ယူဆဖူးတဲ့ အေၾကာင္း သူ႕ ကိုယ္တိုင္ေရး စာအုပ္မွာ ဝန္ခံဖူးတယ္..။ စကားမစပ္ - ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ ေက်ာ္ေဇာ အေၾကာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ ေရးတာအျပင္ ဦးလြင္၊ ဦးတင္ဦး တို႕ ေျပာတာေတြကကို လူငယ္ေတြ ရွာၿပီး ဖတ္ေစခ်င္တယ္..။ တကယ့္ စစ္သားေကာင္းၾကီး အေၾကာင္းကို သိရမယ္..။ ] ဂ်ပန္ေခတ္ တေလ်ာက္လံုး ဗိုလ္ေနဝင္း ရဲ႕ စစ္တပ္ရာထူးဟာ သူရဲ႕ ေလာင္းကစား ဝါသနာ၊ မိန္းမ လိုက္စားမႈ စတဲ့ အက်င့္စာရိတၱပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းမႈေတြေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အျမဲ ရာထူးခ်လိုက္..၊ တက္ေပးလိုက္ လုပ္ျခင္းခံရတယ္..။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဗိုလ္ေနဝင္း မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းကို ေထာက္ထားၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး သက္ညွာစဥ္းစားေပးခဲ့တယ္..။ ဒီအားနည္းခ်က္မ်ိဳး ဦးႏုမွာလည္း ရွိခဲ့တယ္..။ ဗိုလ္ေနဝင္း လင္ႀကီး ငုတ္တုတ္ရွိတဲ့ ေဒၚခင္ေမသန္းကို ယူေတာ့ ဒါဟာ တရားဥပေဒ အရ ေကာ…၊ လူမႈ က်င့္ဝတ္အရပါ လက္ခံႏိုင္စရာ မရွိတဲ့အတြက္ အင္မတန္ ဘာသာတရား ကိုင္းရိႈင္း..၊ အက်င့္သီလ စင္ၾကယ္တဲ့ ဦးႏုက စစခ်င္းမွာ လံုးလံုး သည္းမခံဘဲနဲ႕ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ရာထူးက အနားေပးဖို႕ ဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္..။ ဒါကို ဗိုလ္ေနဝင္းၾကားေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက တဆင့္ ဦးႏုကို ရွိခိုးမတတ္ ေတာင္းပန္ ဦးညႊတ္၊ မွားမိေၾကာင္း ဝန္ခံတယ္..။ က်န္တဲ့ သူေတြကိုလည္း ဦးႏုကို ေျဖာင္းဖ် ေပးဖို႕ လိုက္ေတာင္းပန္တယ္..။ ဒါနဲ႕ပဲ ဦးႏုရဲ႕ ဗိုလ္ေနဝင္းကို ျဖဳတ္ေရး အစီအစဥ္ အေကာင္အထည္ မေပၚခဲ့ဘူး..။ ဗမာျပည္ ကံဆိုးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတခ်က္လို႕ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္..။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး ကႏၵီစာခ်ဳပ္၊ လကၤ်ာ-ဖရီးမင္း တို႕ အရ ဖြဲ႕စည္းခဲ့တဲ့ ေခတ္သစ္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ရာထူးအဆင့္မွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တပ္ကေန အနားယူသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဗိုလ္ေဇယ် (ၾကည္း ၃၅၀၃) ထက္ အမွတ္စဥ္ တဆင္ျ့မင့္တဲ့ (ၾကည္း ၃၅၀၂) အမွတ္စဥ္ကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အရယူႏိုင္ခဲ့ေပခဲ့ အထက္မွာ ဗိုလ္လကၤ်ာ (ၾကည္း ၃၅၀၁) အျပင္ အျခား အဂၤလိပ္ တပ္ က ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္း (ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက ဗိုလ္မႈးႀကီး ေလးေပ လို႕ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ေနာက္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ ပထမဆံုး ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ)..၊ ဗိုလ္မႈးႀကီး ေစာၾကာဒိုး (အဂၤလန္ ဆင္းဟဒ္ စစ္တကၠသိုလ္ ဆင္း) တို႕လို ဝါရင့္ ကရင္ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြ ရွိခဲ့တဲ့ အတြက္ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ သူရဲ႕ စစ္တပ္ ရာထူးတက္ေရး ရည္မွန္းခ်က္ အလွမ္းေဝးေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့တယ္..။ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဳပ္၊ ႏု-အက္တလီ စာခ်ဳပ္၊ လကၤ်ာ-ဖရီးမင္း၊ အစရွိတဲ့ သမိုင္းမွတ္တိုင္ေတြသာ ရွိတဲ့ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး နဲ႕ ဗမာ့တပ္မေတာ္ သမိုင္းမွာ သူဟာ ညစ္ပတ္တဲ့ ျဖတ္လမ္းနည္းမွ မသံုးရင္ ထိပ္ဆံုးမေရာက္ဘူးဆိုတာကိုလည္း ဗိုလ္ေနဝင္း ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့တယ္..။ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ အထက္မွာ ဆိုသလို ရာထူးေၾကာင့္ရယ္..၊ ႏိုင္ငံေရးအရ အစစ အရာရာ သူ႕ထက္သာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အပါအဝင္ သူ႕အထက္က သူအားလံုးကို မလိုမုန္းတီမႈ ရွိခဲ့တယ္..။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အေပၚမွာဆို ပုဂၢိဳလ္ေရး မုန္းတီးမႈပါ ရွိခဲ့တယ္ လို႕ ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္တယ္..။ အေၾကာင္းက ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ဂ်ပန္ေခတ္ စစ္ရံုး (ပ်ဥ္းမနား) မွာ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနရင္းနဲ႕ သူ႕အက်င့္ အတိုင္း တပ္ထဲမွာ မိန္းမပ်က္..၊ မိန္းမရႊင္..၊ မိန္းမေကာင္း မ်ိဳးစံု နဲ႕ ဇိမ္ခန္း သဖြယ္ ေပ်ာ္ပါးေလ့ရွိတယ္..။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အဲ့အေၾကာင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္နား ေရာက္သြားတယ္..။ အဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ ဗိုလ္ေနဝင္းက ပ်ဥ္းမနားမွာ မိန္းမေကာင္း တစ္ေယာက္ကို က်ဴးလြန္တဲ့ အဓမၼ မုဒိမ္း က်င့္မႈ ျဖစ္တယ္..လို႕ဆိုတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အင္မတန္ စိတ္ဆိုးသြားၿပီး ေဒါသ ထြက္ထြက္ နဲ႕ တပ္ကို စစ္ရင္း ဗိုလ္ေနဝင္းကို လူလယ္ေကာင္ မွာ ပါးရိုက္ ဆံုးမခဲ့တယ္လို႕ အဆိုရွိတယ္..။ [အဲ့အျဖစ္အပ်က္လို႕ မွန္းဆႏိုင္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႕ ဗိုလ္ေနဝင္း တြဲလ်က္ ရွားပါး ဓာတ္ပံု..၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သုန္မႈန္ေနတဲ့ ရုပ္နဲ႕..၊ ဗိုလ္ေနဝင္းက သတိ ဆြဲထားတဲ့ အေနနဲ႕ ပံု ရွိခဲ့တယ္..။] အဲ့ဒီ (အတည္မျပဳႏိုင္တဲ့) အျဖစ္အပ်က္ကို ဗိုလ္ေနဝင္းက အင္မတန္ အၿငိဳးတႀကီး ရွိခဲ့တယ္..။ အရွက္ရခဲ့တယ္ လို႕ ယူဆရတယ္..။ တခါက ဗိုလ္ေနဝင္း သမီးတေယာက္က ေဒၚစုနဲ႕ စကား အခ်ီအခ် ျဖစ္ေတာ့ “ဦးေစာကို ေသနတ္ေတြ ေပးလိုက္တာ ငါ့အေဖ ဟဲ့..” လို႕ ေျပာဖူးေၾကာင္း ဆက္စပ္တဲ့ ေကာလဟလဆန္ဆန္ အတြင္းဇာတ္လမ္းေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္..။ ပ်ဥ္းမနား အျဖစ္အပ်က္ က အတည္မျပဳႏိုင္ေပမယ့္ ဂ်ပန္ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး ဗိုလ္ေနဝင္း အဲ့မွာ အဲ့လို ဖာတသိုက္နဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္တယ္..။ အျခား ဆက္စပ္တဲ့ မိန္းမ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့တယ္..။ [ သူေနာက္ပိုင္း အာဏာရတဲ့အခ်ိန္ စနာမည္ႀကီးလာတဲ့ မင္းသမီးတေယာက္ ကို ေတာ္ေကာက္ဖို႕ ၾကံရြယ္တဲ့ ကိစၥ မျဖစ္ေျမာက္ခဲ့တာက အဲ့မင္းသမီးဟာ သူ႕ ရဲ႕ ဂ်ပန္ေခတ္ ပ်ဥ္းမနား ဇာတ္လမ္းရႈပ္တခုနဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီး သူ႕သမီးအရင္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေထာက္လွမ္းေရးက စံုစမ္း တင္ျပတဲ့ အတြက္လို႕လည္း လူေျပာမ်ားခဲ့ဖူးတယ္..။ ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့..၊ ေကာလဟလ သတင္းျဖစ္တာရယ္..၊ အားလံုးလည္း သိေကာင္း သိႏိုင္ မွာျဖစ္တဲ့ အျပင္ ကာကယံရွင္ လည္း သက္ရွိ ထင္ရွားရွိေနေတာ့ နာမည္ မေရးေတာ့ပါ..။ ဗမာျပည္ အာဏာရွင္ စနစ္ ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး သတင္းမွန္ေတြဟာ ေကာလဟလ အေနနဲ႕ ထြက္ခဲ့တယ္ဆိုလည္း သတိျပဳရပါမယ္..။] ပုဂၢိဳလ္ေရး အၿငိဳး ရွိရွိ / မရွိရွိ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ႏိုင္ငံေရး နဲ႕ ရာထူး ရည္မွန္းခ်က္.. ေတြေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ျဖဳတ္ခ်င္တယ္ဆိုတာေတာ့ ထင္ရွားတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ လုပ္ၾကံခံရမႈ ကို လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့သလားဆိုတာဟာ ထည့္သြင္းစဥ္းစား သံုးသပ္ရမယ့္ သမိုင္းအခ်က္ျဖစ္တယ္..။ ဦးေစာ နဲ႕ ၾကံရာပါ ဟာ ဗိုလ္ေနဝင္း ျဖစ္ဟန္ရွိလို႕ သဲလြန္စလိုက္ရွာတဲ့ ဦးတင္ထြဋ္ နဲ႕ ဦးထြန္းလွေအာင္ တို႕ကိုလည္း ဗိုလ္ေနဝင္းက အျမဲ သတိထားခဲ့တယ္..။ ဦးတင္ထြဋ္ ဆိုရင္ ဗံုးခြဲလုပ္ၾကံခံခဲ့ရတယ္..။ ဗိုလ္ေနဝင္းက တခါတုန္းက ဗမာ့ေခတ္ ဦးအုန္းခင္ ကို “ကိုအုန္းခင္.. တင္ထြဋ္ကို သတ္တာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိရဲ႕လား လို႕..” ဆိုၿပီး စသလို ေနာက္သလို ေျပာရင္း ၿခိမ္းေျခာက္ဖူးတယ္လို႕ ေၾကးမံုဦးေသာင္းက အတိအလင္း ေရးဖူးတယ္..။ ဒါကေတာ့ မေန႕က အာဇာနည္ေန႕ နဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီး ေနာက္ခံ သမိုင္းအခ်က္တခ်ိဳ႕ကို လက္လွမ္းမမီတဲ့ လူငယ္ေတြသိေစဖို႕ ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္..။ ဘယ္သူ႕အေပၚမွ ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိခိုက္နစ္နာေစလိုခ်င္ မရွိပါ..။ ေနာင္ အလ်င္းသင့္ရင္ ဆက္စပ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို အျခား အေထာက္အထား ခိုင္ခိုင္လံုလံု နဲ႕ ေဆာင္းပါး ပံုစံ ျဖစ္ေအာင္ ေရးပါဦမယ္..။ ၿငိမ္းခ်မ္းေအး ၂၀ ၊ ဇူလိုင္ ၊ ၂၀၁၂ (မွတ္ခ်က္ - ခု အထက္မွာ ေရးတဲ့ အထဲမွာလည္း ပ်ဥ္းမနား မုဒိမ္းမႈ နဲ႕ ဆက္စပ္တဲ့ကိစၥ ကလြဲလို႕ အားလံုးဟာ အေထာက္အထား ရွိပါတယ္..။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကေလးဘ၀ (ေတာက္မဲ့မီးခဲ တရဲရဲ) က်မရဲ႕ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚက မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႕ ”ေတာက္ခ်င္တဲ့မီးခဲ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ခေလးဘဝ)” ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကို ေဆြးေျမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ပံုအေဟာင္းထဲမွ ဤအိုးေဝဂ်ာနယ္ကို ဆြဲထုတ္ယူလာခါ ကြန္ျပဴတာျဖင့္ စာစီစာရိုက္ၿပီး ယခု ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မွတ္ရႈ႕ေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ လက္ေဆာင္မွ်ေဝလိုက္ရပါသည္။ ေဟသီမိုး ေတာက္ခ်င္တဲ့ မီးခဲ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ခေလးဘဝ) ေရးသူ စည္သူေက်ာ္ထင္ အိုးေဝဂ်ာနယ္ အမွတ္ (၈၀) စာမ်က္ႏွာ ၁၇၊ ၁၈ ၁၃၃၃ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၄ ရက္ ၁ ရက္ ၁၂ လ ၁၉၇၁ ျမန္မာ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီးစက သတၱိေသြးျပ၍ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးဖာ၏ အုပ္ဂူရွိရာ၊ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ သုသာန္သို႕ ညအခ်ိန္မေတာ္ သြားေရာက္ကာ၊ ဖခင္၏ အုပ္ဂူေပၚတြင္ ဖခင္သက္ေစ့ ဖုေရာင္းတိုင္မ်ားကို စိတ္ေအးလက္ေအး ထြန္းညိွျပီးမွ ၿမိဳ႕တြင္းသို႕ ျပန္လာခဲ့ပံု၊ သူရဲတေစၦ အေၾကာင္းကို လူအမ်ား ဒဏၱာရီ သဖြယ္ ေျပာေနၾကေသာ္လည္း တကယ္စင္စစ္ သရဲတေစၦ ဟူ၍ၼရွိေၾကာင္း လက္ေတြ႕ျပသပံုတို႕ကို ဤဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးခဲ့ေလၿပီ။ ယခုေဆာင္းပါး၌ ”ပြဲမဝင္ခင္ အျပင္ကက်င္းပ” ဟူဘိသကဲ့သို႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေက်ာင္းသားဘဝႏွင့္ သခင္ဘဝတို႕တြင္ ျမန္မာလြပ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲအတြက္ မည္သို႕ တာစူ ခဲ့သည္တို႕ကို စာဖတ္သူမ်ား အကဲခတ္ႏိုင္ရန္ တင္ျပပါအံ့။ တံုးတိုက္က်ားကိုက္ ”ေတာက္ခ်င္တဲ့မီး စဖိုနဲ႕ရဲရဲ” ဟူေသာ ျမန္မာစကားပံုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတြက္ သက္သက္ တီထြင္ဖန္တီး ထားေလေရာ သလားဟုပင္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ သူ၏ ႀကိဳးပမ္းမႈ - စြန္႕စားမႈ မ်ားကို ေတြ႕ခဲ့ရေပသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ တစံုတခုကို ျပဳလုပ္ရန္ စြဲလန္းမိလွ်င္ ထိုကိစၥကို မျဖစ္မေန အနာခံ၍ တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္သည္အထိ ျပဳလုပ္တတ္ေသာ ဇြဲသတၱိမ်ိဳး ရွိေလသည္။ ထိုဇြဲသတၱိပင္လွ်င္ ကိုေအာင္ဆန္းအား ျမန္မာလြပ္လပ္ေရး ပိသုကာ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္း ဘဝသို႕တိုင္ ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေဆာင္ေပးခဲ့သည္ဟုဆိုေသာ္ ရေကာင္းအံ့ဟု ထင္ပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္း၏ အခ်ိဳ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ အနစ္နာခံ စြန္႕စားျခင္းျဖင့္ ရင္းႏွီးရယူခဲ့သည္ ျဖစ္ရကာ ကိုေအာင္ဆန္း၏ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား မဆိုထားဘိ၊ သူ၏ ေမြးခ်င္းမ်ားပင္လွ်င္ သိခြင့္မႀကံဳခဲ့ေခ်၊ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ထိုအခ်ိန္က ခေလးသူငယ္လူမမယ္ အရြယ္မွ လြန္ေျမာက္ၿပီျဖစ္ရကား၊ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ တာဝန္အသီးသီး ေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ သူ၏ေမြးခ်င္းမိဘမ်ားသည္လည္း သူျပဳလုပ္ေသာ ကိစၥမ်ားဟူသမွ်ကို မသိႏိုင္သည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ပါ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္း ကလည္း သူ၏ စြန္႕စားမႈ ကိစၥအဝဝကို သူ၏ ေဆြးမ်ိဳးညာတကာ မ်ားအား မည္သည့္အခါမွ် ေျပာေလ့ေျပာထ မရွိခဲ့ပါ။ သူျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္တြင္ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ တေစ့တေစာင္းမွ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ၾကည့္ရႈခြင့္ ရ၍သာလွ်င္ သူ၏ ျဖစ္ပံုပ်က္ပံု အလံုးစံုကို အမွန္အတိုင္း သိခြင့္ ႀကံဳခဲ့ရ ရေပသည္။ ပြဲႀကီး - ပြဲေကာင္း ဤစာေရးသူကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ျမင္မွတ္မိလိုက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုသည္ကား အလြန္ထူးျခားသည့္ ကိုေအာင္ဆန္း၏ အံ့မခန္းဇြဲသတၱိ ျပလိုက္ေသာ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းတခုဟု ဆိုရေပမည္။ အခ်ိန္ကား ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ ကိုေအာင္ဆန္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ဖရက္ရွာဘဝ ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္တိုဘာလ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း နတ္ေမာက္တြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သူဝတ္ဆင္ထားေသာ ခ်ည္လံုခ်ီကို ခါးေတာင္းေျမွာက္ေအာင္ က်ိဳက္ၿပီးေနာက္ သူ႕အိမ္ဝိုင္းအတြင္းမွ အေရွ႕ဖက္ နယ္နိမိတ္ျဖစ္ေသာ ဝင္းထရံတြင္ ကန္႕လန္႕တန္း၍ ထားေသာ ဝါးလံုးတန္း တတန္းကို လြတ္ေအာင္ အခံုေလ့က်င့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ဝါးလံုးတန္း၏ တည္ေနဟန္ကို အျမြတ္မွ် ေဖာ္ျပရန္လိုပါလိမ့္မည္။ ကိုေအာင္ဆန္းတို႕ အိမ္ဝိုင္းႀကီး အတြင္းေနအိမ္၏ အေရွ႕ဖက္တြင္ ဆီေလွာင္ေသာ ရာဝင္ စဥ့္အိုးႀကီးမ်ား ထားရွိရာ၊ အုပ္ဂိုေဒါင္ႏွင့္ ေျမပဲမ်ား - ႏွမ္းအိပ္မ်ား သိုေလွာင္ရာ၊ သစ္သားဂိုေဒါင္တလံုး ေပါင္း ဂိုေဒါင္ႏွစ္လံုး ရွိရာ၊ အုပ္ဂိုေဒါင္သည္ သစ္သား ဂိုေဒါင္၏ ေျမာက္ဖက္တြင္ တည္ရွိပါသည္။ ယင္း….ဂိုေဒါင္ႏွစ္လံုး အၾကားတြင္ ေလာ္ရီကားႀကီး တစီးဝင္ႏိုင္ေလာက္ေသာ ေျမကြက္လပ္ (ေျမလြတ္) ရွိပါသည္။ အိမ္ဝင္းႀကီး၏ အေရွ႕ဖက္နယ္နမိတ္ျဖစ္ေသာ ၿခံစီးရိုးသည္ ယင္းဂိုေဒါင္ႏွစ္လံုး၏ အေရွ႕ဖက္မွ ကပ္လွ်က္ ေတာင္ေျမာက္သြယ္တန္းလ်က္ ရွိေနပါသည္။ ထိုၿခံစီးရိုးကို ဝါးလံုးမ်ား ေလးစိပ္ စိပ္ကာ၊ ခြဲစိတ္ၿပီးထားေသာ ဝါးျခမ္းမ်ားျဖင့္ ရက္လုပ္ထားပါသည္၊ ထိုသို႕ ရက္လုပ္ရာတြင္ သစ္သားတိုင္မ်ား စိုက္ထူကာ ဝါးလံုးမ်ားကို သစ္သားတိုင္မ်ားတြင္ ကန္႕လန္႕စြပ္ထားၿပီးမွ ဝါးျခမ္းစိပ္မ်ားျဖင့္ အခန္းလိုက္ အခန္းလိုက္ ရက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုၿခံစီးရိုးကို ေျမလတ္ေဒသတြင္ ဝင္းထရံဟု ေခၚေလ့ရွိပါသည္။ အျမင့္ခုန္က်င့္ အထက္ပါ ဂိုေဒါင္ႏွစ္လံုး၏ ၾကားတည့္တည့္ေလာက္၌ ဝင္းထရံ အခန္းတခန္းတြင္ ဝါးျခမ္းမ်ားႏွင့္ ဝါးလံုးတန္း အခ်ိဳ႕တို႕မွာ ေက်ာင္းသားသူငယ္မ်ား ေဘာလံုးကစားရင္း ေက်ာ္တတ္ၿပီး၊ ဖယ္ရွားဖန္မ်ားသျဖင့္ ဝါးျခမ္းမ်ား ကြ်တ္လြတ္ ေနၿပီး၊ ဝါးလံုးတတန္းသာလွ်င္ က်န္ေနပါသည္။ ထိုဝါးလံုးတန္း၏ အျမင့္သည္လည္း ရင္ဆို႕ေလာက္ ရွိမည္ ထင္ပါသည္။ ကိုေအာင္ဆန္းကား ထိုသို႕က်န္ရွိေနေသာ ဝါးလံုးတန္းကို အျမင့္ခုန္ ေလ့က်င့္ေနျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ပထမတခ်ီေျပး၍ ခုန္လိုက္ရာ၊ ဝါးလံုးတန္းႏွင့္ ေနာက္ေျခေထာက္ ထိသြားပါသည္။ မလြတ္၊ ဒုတိယအခ်ီတြင္ ပို၍ေဝးေသာေနရာမွ အရွိန္ယူေျပးလာၿပီး ခုန္ျပန္သည္။ ဤတႀကိမ္လည္း မရေသး၊ တတိယအခ်ီ ႀကိဳးစားရန္အတြက္ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ကို ျပင္၍ က်ဳိတ္ကာ အထူး ခ်ိန္ဆ၍ ခုန္လိုက္ျပန္သည္။ အရႈံးမေပး ထိုအခ်ီတြင္ အျမင့္ခုန္ခ်ံပီယံမျဖစ္ေသးေသာ ကိုေအာင္ဆန္း၏ ေရွ႕ေျခမွ ဒူးေခါင္းသည္ ဝါးလံုးတန္းႏွင့္ တိုက္မိကာ ေရွ႕သို႕ ဒူးေထာက္ရက္သား လဲက်သြားၿပီး၊ ဒူးပြန္းပဲ့ကာ ေသြးမ်ားယိုက်လာပါသည္။ သို႕ျဖစ္ရာ၊ အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပးလိုေသာ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သူ႕အား ႀကံ့ႀကံ့ခံ၍ ခံတပ္သဖြယ္ တားဆီးထားေသာ အႏွီဝါးလံုးတန္းကို လက္သီးျဖင့္ ေလးငါးခ်က္မွ် ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ထိုးပါေလေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္လည္း ခံတပ္ကား မေပါက္မက်ိဳး၊ အင္အားေတာင့္တင္းလွပါဘိေကာင္း၊ ကိုေအာင္ဆန္းကား အရႈံးမေပး ဇြဲလည္းမေလ်ာ့၊ ေသြးထြက္ေနေသာ ဒါဏ္ရာကို ေရျဖင့္ေဆးၿပီး၊ နဖူးမွ ေျခမအထိ တဒီးဒီးက်ေနေသာ ေခၽြးမ်ားကို အကၤ်ီခြ်တ္၍သုတ္ပါေလ၏။ ထို႕ေနာက္ အနည္းငယ္မွ် အနားယူၿပီး၊ ခုန္နည္းစနစ္တမ်ိဳးေျပာင္းကာ ခုန္ပါေလေတာ့သည္။ ဤစတုတၳအခ်ီခုန္ေသာ အခါတြင္မူကား ကိုေအာင္ဆန္း ေအာင္ပန္းဆင္ျမန္းလိုက္ပါၿပီ။ ဤတခ်ီ ခုန္သည့္နည္းမွာ အေဝးမွ အရွိန္ယူ၍ ေျပးလာၿပီးေနာက္ ဝါးလံုးတန္းႏွင့္ အကြာအေဝး အေနေတာ္ေလာက္ ေရာက္လွ်င္ အနည္းငယ္ အရွိန္သတ္ၿပီး သူ၏ကိုယ္ကို ေလထဲသို႕ အစြန္းပင့္တင့္ကာ တကိုယ္လံုး လြတ္ေအာင္ က်ိဳးစား၍ ေက်ာ္လႊားလိုက္သည့္ နည္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႕လြတ္ေအာင္ ခုန္ၿပီးေသာ အခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ သူ႕ဦးေလးဆီသို႕ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးေလွ်ာက္လာၿပီး၊ အနာေဆးထည့္ရန္ သူ႕အေဒၚထံမွ လိမ္းေဆးေတာင္းယူ၍ ေဆးလိမ္းေပေတာ့သည္။ ဤအျဖစ္သနစ္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာ စာေရးသူသည္ သူ႕အား ၾကည့္ရႈ၍ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရီခဲ့ရယံုမွ်မက၊ သူ၏မေလွ်ာ့ေသာ လံု႕လ၊ ဝီရိယ၊ ဇြဲသတၱိ ကိုလည္း ဝမ္းထဲ၌ ႀကိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးမိခဲ့ေတာ့၏။ ျမင္ေယာင္မိခဲ့ ေနာင္အခါ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ဝင္ ပုဂၢိဳလ္တဦးအျဖစ္ျဖင့္ ဟိုင္နန္ကၽြန္းတြင္ စစ္ပညာသင္ၾကားေနစဥ္ လွံစြပ္တိုက္ပြဲ ေလ့က်င့္ခန္းကို ေလ့က်င့္ရာ တပ္စုေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေလ့က်င့္ေနဆဲ အေမာဆို႕လုမတတ္ ေမာပန္းႏြမ္းေခြ သြားေသာ္လည္း မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲသတၱိေၾကာင့္ ထိုတိုက္ပြဲေလ့က်င့္ခန္းမွာ ေကာင္းစြာ ေအာင္ျမင္ ထေျမာက္သြားခဲ့သည္ဟူေသာ သတင္းကို ဤစာေရးသူ ၾကားရေသာ အခါ၊ ေက်ာင္းသားဘဝက ဒူးအၿပဲခံၿပီး ဝါးလံုးတန္းကို မလြတ္မခ်င္းခုန္လာခဲ့ေသာ ကိုေအာင္ဆန္း၏ ဇြဲသတၱိကို ထင္းကနဲ ျမင္ေယာင္မိပါေတာ့သည္။ ထို႕အျပင္ ကိုေအာင္ဆန္း သခင္ဘဝေရာက္ၿပီးမွ ထူးျခားေသာ အျဖစ္တခုကို ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးသည္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မွာ ကိုေအာင္ဆန္း ဒို႕ဗမာ အစည္းအရုံး ဝင္ၿပီးေနာက္ သခင္ေအာင္ဆန္းအမည္ခံကာ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ဒို႕ဗမာ အစည္းအရံုးႀကီး၏ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ ေဆာင္ရြတ္ေနစဥ္ ၁၉၃၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ေက်ာင္းသား အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ အတြင္းဝင္မ်ားရံုးကို ဝိုင္းဝန္းပိတ္ဆို႕ ဆႏၵျပရန္ တကၠသိုလ္ သမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားအပါအဝင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား… ႏွင့္ စီစဥ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ မိခင္ႀကီးရွိရာ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕သို႕ ခတၱခဏ အနားယူရန္ ျပန္ေရာက္လာေသာ အခ်ိန္က ျဖစ္၏။ ေအးျမေသာ ေဆာင္းရာသီျဖစ္ေသာ ဒီဇင္ဘာလ တတိယပတ္ အတြင္း သာယာလွေသာ ေန႕တေန႕၌ နံနက္ခင္း ရွစ္နာရီခန္႕တြင္ ဘံုဘိုင္ေရေျခညွပ္ဖိနပ္၊ ပေလကပ္လံုခ်ည္ အကြက္ႀကဲႀကဲ၊ ေကာ္လာမပါေသာ တပတ္ႏြမ္း ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴႏွင့္ အညာဖ်င္အျဖဴ ခပ္ပြပြ ရွည္ရွည္ကို ဝတ္ဆင္ၿပီးထားပါသည္။ ခ်ည္ထည္မာဖလာ လည္စီးပုဝါကို တပတ္ရစ္လ်က္ အၿမိတ္စႏွစ္ဖက္ကို ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ တြဲလဲခ်ကာ ဆင္ျမန္းထားၿပီး၊ ကတံုးဆံေတာက္ (ေခၚ) ကတံုး ဘိုေက ညွပ္ထားေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏ဦးေလးႀကီး ဦးဖိုးသင့္၏ တဦးတည္းေသာ သမီး မကံဆယ္၊ ဦးေလးငယ္၊ ဦးေလးညိဳတုတ္ (ဦးေငြဆိုင္း)၏ သမီးမ်ားျဖစ္ေသာ မေမာက္ႏွင့္ မေထြး အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ခုနစ္ႏွင့္ခန္႕မွ် ရွိၾကေသးေသာ ညီအစ္မသံုးေယာက္အား ”ညီမတို႕ ကိုေလးဆန္း ေျပာစရာရွိတယ္၊ ခဏလာၾကအံုး” ဟု လွမ္း၍ေခၚသည္ကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ေနအိမ္ႀကီးႏွင့္ ဆီဂိုေဒါင္အၾကားရွိ ေျမကြက္လပ္တြင္ ညီအစ္မ သံုးေဖာ္အား တန္းစီေစၿပီး၊ ၿဗိတိသွ်နယ္ခဲ်႕ ဆန္႕က်င္ေရးတရားကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ေဟာပါေလေတာ့သည္။ တဝါးဝါးႏွင့္ အနည္းငယ္ ေဟာမိလ်င္ပင္ ကေလးသံုးေယာင္သည္ တဝါးဝါးႏွင့္ အူလိုက္အသည္းလိုက္ ရီေလေသာ္ဟူ၏။ သူ႕တရားပြဲ ၿပီးဆံုးသြားေသာ အခါ ”သခင္မ်ိဳးေဟ့၊ ဒို႕ဗမာ” ”အေရးေတာ္ပံုေအာင္ပါေစ” ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္သံ ႏွစ္ရပ္ကို သူက သံုးႀကိမ္တိတိ တိုင္ေပးၿပီး၊ ကေလးသံုးေယာက္အား လိုက္၍ ေအာ္ဟစ္ ေၾကြးေၾကာ္ေစပါသည္။ ထိုသို႕ေၾကြးေၾကာ္ၿပီးသည့္ခဏ၌ ”ညီမေလးက လိမၼာတယ္ေဟ့၊ ကိုေလးဆန္း မုန္႕ဝယ္ေကၽြးမယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို တဟားဟား က်ယ္ေလာင္စြာ ရီေမာကာ ညီမကေလး သံုးေယာက္အား မုံ႕ဝယ္ေကၽြးပါေတာ့သည္။ ဤတရားပြဲကို မလွမ္းမကမ္းမွ ျမင့္ေတြ႕ေနရေသာ သူ႕ဦးေလးတဦးက ”ေအာင္ဆန္းတေယာက္ေတာ့ တံတားကေလးေဆးရုံကို ပို႕ေနရဦးမလား မသိဖူး” ဟူ၍ ခပ္တိုးတိုး မွတ္ခ်က္ခ်သည္ကို ဤစာေရးသူပင္ ၾကားလိုက္ရပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ယင္းသို႕ေသာလုပ္ရပ္ကို ေသျခာစြာ ဆန္းစစ္ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ဒို႕ဗမာအစည္းအရုံးႀကီး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈး အျဖစ္ျဖင့္ ေနာင္ေသာအခါတြင္ အပြဲပြဲႏြဲရန္ ရွိေနသည့္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႕က်င္ေရး တရားပြဲမ်ား၊ အဂၤလိပ္အစိုးရ အာဏာဖီဆန္ေရး တရားပြဲမ်ားအတြက္ အေလ့အက်င့္ရရန္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ကာ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရတိုက္ထုတ္ေရးအတြက္ ေမာင္းတင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုက ဆိုႏိုင္ေပသည္။ ေၾကးနန္းရစဥ္ ထိုေန႕ညေနပိုင္းတြင္းပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အတြင္းဝန္မ်ားရုံးသို႕ ဝိုင္းဝန္းဆႏၵျပၾကေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ားအား ပုလိပ္မ်ားက ျမင္းႏွင့္တိုက္ ဒုတ္ႏွင့္ ရိုက္သျဖင့္ ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ေရွ႕ေျခတဆင့္ တိုး၍ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ အတြက္ ရန္ကုန္သို႕ အျမန္ျပန္လာပါရန္ ဒို႕ဗမာ အစည္းအရုံး ႒ာနခ်ဳပ္မွ ေပးပို႕ေသာ ေၾကးနန္းစာကို သခင္ေအာင္ဆန္း ရရွိသျဖင့္ ေၾကးနန္းလက္ခံရလွ်င္ရျခင္း၊ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားသမဂၢအမႈေဆာင္မ်ားကို သာသနာ့ဟိတ စာၾကည့္တိုက္တြင္ ခ်က္ခ်င္း အစည္းအေဝးေခၚကာ ရန္ကုန္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ရွင္းျပၿပီး၊ ေရွ႕ဖို႕တြင္ ရန္ကုန္ရွိ ဗမာလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ (ဗ၊က၊သ) မွ ညႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း တေသြမတိမ္း လုိက္နာလုပ္ေဆာင္ၾကရန္ ညႊန္ျပ ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ေနာက္တေန႕နံနက္ေစာေစာ မီးရထားျဖင့္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႕ ျပန္လည္ ထြက္ခြာ သြားပါေတာ့သည္။ ဤကား သခင္ေအာင္ဆန္းအျဖစ္ျဖင့္ နတ္ေမာက္ၿမဳိ႕သို႕ ေနာက္ဆံုးလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသတည္း။ မွတ္ခ်က္။ ။ ဤေဆာင္းပါးရွင္ စည္သူေက်ာ္ထင္ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ညီအကို တစ္ဝမ္းကြဲေတာ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ (အယ္ဒီတာ) အိုးေဝဂ်ာနယ္ အမွတ္ (၈၀) စာမ်က္ႏွာ ၁၇၊ ၁၈ ၁၃၃၃ ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁၄ ရက္ ၁ ရက္ ၁၂ လ ၁၉၇၁ Credited to ေဟသီမိုး ဒို ့ဗမာ အစည္းအရံုးေခတ္ က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သခင္တင္ေမာင္ (က်ဳံးမေငး) (ဤေဆာင္းပါးရွင္ သခင္တင္ေမာင္ (က်ံဳးမေငး)မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဆုေငြ ၅ိ ထုတ္စဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္အတူ တရားေဟာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္လာၿပီးေနာက္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းကို တတိုင္းျပည္လံုး သိၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အထိဋ္အထိပ္ မေရာက္မီ အညၾတ သခင္ေအာင္ဆန္းဘဝက အေၾကာင္းမ်ားကို သိသူ အလြန္နည္းပါးေပမည္။ သို႕ေၾကာင့္ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးေခတ္ သခင္ဘဝႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ မေမ႕နိုင္ဘြယ္ရာ အေၾကာင္းကေလးမ်ားကို ေရးလိုေပသည္။ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္တံုးက။ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုအတြင္း ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံအတြက္ တို႕ဗမာသခင္အေပါင္းတုိ႕ ကိုယ့္တာဝန္ႏွင့္ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနၾကစဥ္၊ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း သခင္ေအာင္ဆန္း၏ သံႀကိဳး႐ိုက္ေခၚမႈေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ႒ာနခ်ဳပ္သို႕ ေရာက္ခဲ့ရေပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ပဌမအႀကိမ္ ေတြ႕ဆံုရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ကြၽန္ေတာ္မွာ ေျမာင္းျမခ႐ိုင္ ဒုတိယဥကၠ႒ျဖစ္ၿပီး ပဌမဥကၠ႒ သခင္အံုးေဖမွာ အေၾကာင္းမညီၫြတ္၍ မလာအားေသးေၾကာင္း။ ကိစၥ အဝဝကို ကြၽန္ေတာ္ပင္ တာဝန္ယူမည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို သခင္ေအာင္ဆန္းအား ေျပာျပေသာအခါ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းက “က်ဳပ္တုိ႕ အစည္းအ႐ံုးမွာ ပဌမ အင္အားအႀကီးဆံုးကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ ေျမာင္းျမခ႐ိုင္၊ ဒုတိယကေတာ့ သာယာဝတီပဲဗ်၊ ေငြေရး ေၾကးေရး အေတာင့္ဆံုးကေတာ့ ထားဝယ္ခ႐ိုင္ပဲ၊ ဒီေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ဒီသံုးခ႐ိုင္ကို ပိုၿပီး အားထားတာပဲ အစြမ္းကုန္သာ ႀကိဳးစားၾကေပေတာ့ဗ်ာ” ဟု ေျပာၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ေရခ်ဳိးခန္းသို႕ ဝင္သြား ပါေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္မွာလည္း စပ္တငန္႕ငန္႕ ေစာင့္ေနရရာ မိနစ္ ၂၀ ခန္႕တြင္ ထြက္လာၿပီး ကဲ - ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ႊတိဂံု သပိတ္လႊတ္ေတာ္ကို သြားရေအာင္ “ေဟ့ တင္ဦး ငါ့အက်ႌေပးပါဦးကြ” ဟု ေအာ္ေတာင္းၿပီး အက်ႌမ်ား ဝတ္ပါေတာ့သည္။ သခင္တင္ဦးမွာ ယခု အသံလႊင့္႒ာနတြင္ အလုပ္လုပ္ေနပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ေ႐ႊတိုက္စိုးဝန္ ျဖစ္ပါသည္။ အေပါင္လက္မွတ္မွန္သမွ် သူက သိမ္းထားရပါသည္။ ၃ လျပည့္ခါနီးတြင္ “ၾကည့္လုပ္ၾကပါဦး” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ နယ္အမႈေဆာင္မ်ား ျမင့္ႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ ကပ္ထားရပါသည္။ နယ္အမႈေဆာင္မ်ားက မေနသာသည့္အခါ ေ႐ြးေပးခဲ့ၾကရပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္အဝတ္အထည္ မည္မွ်ရွိသည္ကို အတိအက် မသိရေသာ္လည္း၊ အစည္း႐ံုးေပၚတြင္ ရွိသမွ် သူပိုင္လိုလိုခ်ည့္ ျဖစ္ပါသည္။ ေတြ႕ကရာ အဝတ္အစားမ်ားကို လြယ္သလို ဆြဲဝတ္ေလ့ရွိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ သခင္သန္းထြန္း၏ ေသတၱာတြင္းရွိ ပစၥည္းမ်ားကို သူခ်ယ္လွယ္ခ်င္သလို ခ်ယ္လွယ္ပါသည္၊ သခင္သန္းထြန္းမွာ ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းရွိ ကုလားေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ဆရာလုပ္ေနသည့္အတြက္ သူ႕လခႏွင့္ သူ ဝယ္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါသည္။ သခင္သန္းထြန္းသည္ အ႐ုပ္ဆိုးသေလာက္ အလွအႏု အလြန္ႀကိဳက္ပါသည္။ လံုခ်ည္မ်ားမွာ ပန္းႏုေရာင္၊ ဝါႏုေရာင္၊ ဖက္ဖူးေရာင္ စေသာ လံုခ်ည္မ်ား ၄ - ၅ - ၁၀ ထည္ခန္႕ ရွိပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ၎လံုခ်ည္မ်ားကို ခဏခဏ ယူဝတ္ပါသည္။ သခင္သန္းထြန္းမွာ သူအျမတ္တႏိုးထားေသာ လံုခ်ည္မ်ားကို ယူဝတ္သည့္အခါ သေဘာမက်ေသာ္လည္း ဖြင့္၍ မကန္႕ကြက္ပါ။ ကြယ္ရာတြင္ ‘ဒီလူေတြေတာ့ ဒီလိုပဲ ပါရမီ ျဖည့္ေနရတယ္။ က်ဳပ္ကို အႏိုင္အက်င့္ဆံုး လူ ႏွစ္ေယာက္ဟာ သူရယ္ သခင္ဗဟိန္းရယ္ပဲ’ဟု ေျပာျပဖူးပါသည္။ လံုခ်ည္မ်ားကို သူဝတ္သြားလွ်င္လည္း တခါဝတ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူယူဝတ္လိုက္လွ်င္ ဥစၥာရွင္ သခင္သန္းထြန္းက ျပန္မယူေတာ့ေပ။ ယူခ်င္လို႕လည္း မေကာင္းေတာ့ပါ၊ စြန္းထင္းေပေရၿပီး ျဖစ္ေနေပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ဇြဲ။ သခင္ေအာင္ဆန္းတြင္ ခ်စ္စရာအေကာင္ဆံုး အဂၤါတခုမွာ လံု႕လဝီရိယဇြဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို စိတ္ပ်က္ေနေန သူမပ်က္၊ ဘယ္သူေတြ လုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္ သူလုပ္ပါသည္။ လုပ္စရာရွိလွ်င္ သူ႕ဟာသူ လုပ္ပါသည္။ ေရးစရာ ရွိလွ်င္လည္း သူ႕ဟာသူ ေရးပါသည္။ အထူးဆန္းဆံုး အခ်က္တခုမွာ သူႏွင့္ သခင္သန္းထြန္း၏ (အျမင္) မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာတခုအတြက္ သခင္သန္းထြန္းက သူ႕အိမ္တြင္ သူ ေၾကညာခ်က္တခုကို ေရးဆြဲသည္ဆုိပါစို႕။ သခင္ေအာင္ဆန္းက သူ႕အျမင္ႏွင့္သူ အစည္းအ႐ံုးတြင္ ေရးဆြဲေလ့ရွိပါသည္။ ၎ေၾကညာခ်က္မ်ားကို တိုက္ဆိုင္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မူခ်င္းမွာ တေထဝါတည္း ျဖစ္ေနေလ့ရွိေပသည္။ ဤမွ်အျမင္ခ်င္း တူသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ စစ္ၿပီးေခတ္ မဆပလမွ ကြန္ျမဴနစ္ကို ထုတ္ပစ္သည့္ အခ်ိန္အထိ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ သခင္ေအာင္ဆန္း အျမင္ခ်င္း အလြန္တူၾကပါသည္။ ေနာက္ပိုင္း ကြဲၾကသည္မွာ အထူးပင္ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းဘြယ္ ျဖစ္ေပသည္။ မည္သည့္အတြက္ ကြဲၾကသည္ကိုမူကား ဤေဆာင္းပါးတြင္ မေဆြးေႏြးေတာ့ေပ။ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အလုပ္လုပ္စရာရွိလွ်င္ မိုးလင္းသည့္အထိ အလုပ္ လုပ္တတ္ေပသည္။ မၿပီးမခ်င္း မညည္းမညဴ လုပ္ေလ့ ေရးေလ့ ရွိပါသည္။ စိတ္လည္း အလြန္ျမန္သည္။ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ စိတ္ညစ္လွ်င္ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းေပသည္။ ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းပါသည္။ သို႕အတြက္ သခင္ေအာင္ဆန္း စိတ္ဆိုး စိတ္ညစ္ျဖစ္ေနလွ်င္ အားလံုးကပင္ ဝိုင္း၍ သနားခ်စ္ ခ်စ္ၾကပါသည္။ ဤကဲ့သို႕ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဒုတိယ စစ္ျဖစ္ခါနီး (ဗမာထြက္ရပ္ဂုဏ္း) ကိစၥကို ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အမႈေဆာင္အစည္းအေဝးတြင္ ခ်၍ စဥ္းစားၾကေသာအခါ ခဏခဏ ေတြ႕ရေပသည္။ ထြက္ရပ္ဂုဏ္းအေရးကို ဆန္႕က်င့္သူမ်ားႏွင့္ နားလည္မႈ မရႏိုင္ဘဲ အျပင္းအထန္ ျငင္းခံုေနၾကစဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ စိတ္ညစ္သည့္ မ်က္ႏွာထားမွာ ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သနားစရာ ေကာင္းေပသည္။ အခ်ိဳ႕အမႈေဆာင္မ်ားမွာ သူ႕ကို သနားသည္ႏွင့္ “ကဲ - မွားရင္လည္း မွားေပေစ။ ဒီလူဟာ ဒါေလာက္ေတာ့ ညံ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ သူေစတနာကို က်ဳပ္တို႕ ယံုၾကည္တယ္။ သူ႕ဘက္ကပဲ က်ဳပ္တို႕ ေထာက္ခံမယ္” ဆုိၿပီး ေထာက္ခံၾကသည္ကိုပင္ ေတြ႕ရပါသည္။ သူ၏ စြမ္းရည္။ တေန႕တြင္ ဗမာထြက္ရပ္ဂုိဏ္း အာဏာပိုင္ အမႈေဆာင္အစည္းအေဝးသို႕ တက္ေရာက္ရန္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ သခင္ဗဟိန္း၊ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးမွ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္လွေဖ (ယခု ဗိုလ္လက်္ာ)ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ေဒါက္တာဗေမာ္အိမ္သို႕ သြားၾကပါသည္။ အစည္းအေဝးတြင္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုဏ္း ဝါဒစည္းမ်ဥ္းႏွင့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေရးဆြဲရန္ အဖြဲ႕ငယ္တခု ဖြဲ႕ရာတြင္ ေဒါက္တာဗေမာ္က ခ်ယ္ယာမင္၊ သခင္ေအာင္ဆန္းက အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ အေ႐ြးခံရပါသည္။ အမႈေဆာင္မ်ားက ၎အဖြဲ႕ငယ္၏ စည္းမ်ဥ္းဝါဒႏွင့္ လုပ္ငန္းစဥ္ အၾကမ္းမူကို မည္သည့္ေန႕တြင္ တင္ျပႏိုင္မည္နည္းဟု ေမးရာ။ ေဒါက္တာ ဗေမာ္က တနဂၤေႏြ ႏွစ္ပါတ္အတြင္း တင္ျပမည္ဟု ေျဖသည္ကို သခင္ေအာင္ဆန္းက ဒီေလာက္အလုပ္ကေလးကို ဒီေလာက္အခ်ိန္ယူ လုပ္ေနရင္၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသာ ဆုိလွ်င္ ၁၀ ႏွစ္နဲ႕ ၿပီးႏိုင္ပါေတာ့မလားဟု ေျပာကာ “ကဲ - ခင္ဗ်ားတုိ႕ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနတံုး က်ဳပ္ၿပီးေအာင္ ေရၿပီး ၂ နာရီအတြင္း တင္ျပမည္” ဟုေျပာကာ အခန္းေထာင့္တခုသို႕ ထသြားၿပီး ေရးေလေတာ့၏။ အားလံုးလူႀကီးမ်ားမွာ အံ့အားသင့္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကရပါသည္။ ႏွစ္နာရီခန္႕အၾကာတြင္ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာ သူအၾကမ္းမူကို တင္ျပပါေတာ့သည္။ စကားလံုးအနည္းငယ္ကို ျပင္သည္မွတပါး အားလံုးေသာအခ်က္မ်ားကို လက္ခံလိုက္ၾကရပါသည္။ ဤတြင္ လူႀကီးပိုင္းက ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ထက္ျမက္ပံု အဘက္ဘက္က အရည္အျခင္း ျပည့္စံုပံုမ်ားကို တီးတိုးခ်ီးမြမ္း ၾကပါေတာ့သည္။ တခါေသာ္ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဦးတြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ အမႈေဆာင္ညီလာခံကို မႏၲေလးၿမိဳ႕၌ က်င္းပေနစဥ္၊ ဆာစတက္ဖို႕ကရစ္ပ္စ္ ယခု ဘိလပ္ေ႐ႊတိုက္စိုးဝန္ႀကီး ဗမာျပည္သို႕ ေရာက္လာပါသည္။ သခင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရန္ မႏၲေလးသို႕ လိုက္လာပါသည္။ အမႈေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၾကရာ၊ ဗမာႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ကရစ္ပ္စ္မွာ ဗမာ့ အေျခအေနႏွင့္ သခင္မ်ားအေၾကာင္းကို ဘုရင္ခံႏွင့္ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္မ်ား၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားကို အေျခခံထားၿပီး ေဆြးေႏြးဟန္တူပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတို႕က တကဲ့ အေျခအေန အမွန္မ်ားႏွင့္တကြ၊ ဗမာလြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားကို အေသးစိတ္ တိတိလင္းလင္း ေျပာျပၾကရာ၊ ကရစ္ပ္စ္က “က်ဴပ္အစက ခင္ဗ်ားတုိ႕ လူငယ္ေတြအေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္အထင္ေသးမိတယ္။ အခု ခင္ဗ်ားတို႕ ေျပာျပတဲ့ ေလးနက္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္၊ မြန္ျမတ္တဲ့ လမ္းစဥ္ေတြအတိုင္းဆုိရင္ ခင္ဗ်ားတို႕ လုပ္ငန္းစဥ္၊ ခင္ဗ်ားတုိ႕ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈဟာ တရားပါတယ္” ဟု ခ်ီးက်ဴးဝန္ခံ သြားရေပသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ တည္ၾကည္ ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာကို အစဥ္သျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး အကဲခတ္ေနသည္ကိုလည္း သတိထားမိပါသည္။ တခါတရံ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားျခင္း ျဖစ္တတ္သည္မွတပါး၊ ျမင္ေတြ႕သူတုိင္းက မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလးနက္ေသာ သေဘာထား၊ ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေလးနက္ေသာ စကားလံုးမ်ားကို ပိုင္ဆုိင္သူမွာ သခင္ေအာင္ဆန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ငါးက်ပ္တန္ သခင္ေအာင္ဆန္း တခါေသာ္ ဟသၤာတခ႐ိုင္ ညီလာခံကို ဇလြန္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေနပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ ႒ာနခ်ဳပ္ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ တက္ေရာက္ရန္ ဇလြန္သို႕ သြားၾကရပါသည္။ ညီလာခံအၿပီး ရန္ကုန္သို႕အျပန္တြင္ ေဒါင့္ႀကီး႐ြာ အစည္းအ႐ံုး၏ ဘိတ္ေခၚခ်က္အရ တရားပြဲတခု က်င္းပပါသည္။ တရားပြဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ပထမ ေဟာပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း အလွည့္ေရာက္၍ ၁၀ မိနစ္ခန္႕ စကားေျပာေနစဥ္ ပုလိပ္အရာရွိတဦး ဝင္ေရာက္လာၿပီး ႏို႕တစ္စာတခု ေပးပါသည္။ ႏို႕တစ္စာတြင္ ရာဇဝတ္ဝန္ႀကီး မစၥတာ ေဇးဗီးယားက ခ်င္းေတာင္နယ္ အေၾကာင္းမ်ား ႏိုင္ငံေရး တရားပြဲမ်ားတြင္ ထည့္မေဟာရ။ ေဟာလွ်င္ ကာကြယ္ေရး ဥပေဒအရ အေရးယူမည္ဟု ျဖစ္ပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းက ႏို႕တစ္စာကို ပရိသတ္အား ဖတ္ျပၿပီး၊ “ကဲ ခ်င္းေတာင္နယ္မွာ ဘာေတြျဖစ္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႕ သိၾကရဲ႕လား၊ ဒီကိစၥကို က်ဳပ္ေမ့ေနတယ္။ အခုႏို႕တစ္စာ ေရာက္လာမွ သတိရတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ ခ်င္းေတာင္နယ္အေၾကာင္း သိခ်င္ၾကသလား” ဟု ေမးလုိက္ရာ ပရိသတ္က “သိခ်င္တယ္၊ သိခ်င္တယ္” ဟု ဝိုင္းေအာ္ၾက၏။ သခင္ေအာင္ဆန္းလည္း ခ်င္းေတာင္နယ္ အေၾကာင္းကို ေစ့ငွစံုလင္စြာ ေဟာျပပါေတာ့သည္။ ၎အခ်ိန္တြင္ ခ်င္းေတာင္နယ္၌ သခင္ဝမ္းသူေမာင္ (ယခု ခ်င္းဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနသူ ဦးဝမ္းသူေမာင္) မွာ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႕၏ အႏွိပ္အစက္ အၫႇဥ္းအပန္း ခံေနရ၏ ဗမာျပည္ ႏီုင္ငံေရး အသင္းအပင္းမ်ားမွ ယခုကဲ့သို႕ နယ္ခ်ဲ႕သမားက လူနည္းစု ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အား ႏွိပ္စက္ေနသည္ကို အေရးတယူ ဆူပူေဆာင္႐ြက္ေသာ အသင္းမွာ၊ တို႕ဗမာအစည္းအ႐ံုးသာ ရွိေပသည္။ တို႕ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၏ သေဘာထားမွာ လူနည္းစုအေရးကို အထူပင္ ဦးစားေပးခဲ့ေလသည္။ ၎တရားပြဲ ၿပီးလွ်င္ ၿပီးျခင္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္အား ကာကြယ္ေရး ဥပေဒႏွင့္ ဖမ္းဆီးဝရမ္း ထုတ္လိုက္ေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဟသၤာတၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာပုလိပ္အရာရွိႀကီး တဦး၏ အကူအညီႏွင့္ လြတ္ထြက္လာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၅၃ လမ္းရွိ အိမ္တအိမ္တြင္ ပုန္းေနၾကေလသည္။ ၎ရက္အတြင္း သခင္ေအာင္ဆန္းအား ဖမ္းေပးလွ်င္ သို႕မဟုတ္ သတင္းေပးႏိုင္လွ်င္ ဆုေငြ ၅ိ ေပးမည္ဟု မစၥတာ ေဇးဗီးယားက ေက်ညာေလေတာ့သည္။ ထုိကဲ့သို႕ ပုန္းေနရစဥ္၊ တုိ႕ဗမာအစည္းအ႐ံုး ေခါင္ေဆာင္မ်ားမွာ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္း စေသာ သူမ်ားမွာ ေထာင္ထဲတြင္ ရွိၾကၿပီး သခင္ျမ၊ သခင္လွေဘာ္၊ သခင္လွေဖ (ယခု ဗိုလ္လက်္ာ)၊ သခင္တင္ေမာင္ စသည္တုိ႕ အျပင္မွာ က်န္ခဲ့ၾကေလသည္။ က်န္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာလည္း စစ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ သေဘာကြဲလြဲ ေနၾကရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ စိတ္အေတာ္ပင္ ပ်က္ေနေပသည္။ သခင္လွေဖႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ စေတာ့ကိတ္လမ္း လူအုိ႐ံုအနီး သခင္ႏုအိမ္တြင္ သခင္ႏုဇနီး မမရီအား ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ထမင္းကပ္စား ေနၾကရပါသည္။ မ်ားမၾကာမီ သခင္ေအာင္ဆန္း ျမန္မာျပည္ အျပင္ဘက္သို႕ ထြက္သြားေရး ျပႆနာ ေပၚလာပါေတာ့သည္။ ၎ကိစၥကို သခင္လွေဖႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ပင္ ကမၼကထ ျပဳေနၾကရပါသည္။ ထြက္မသြားမီ တညတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အသင္းတိုက္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ခရီးထြက္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးပြဲတခု လုပ္ၾကပါသည္။ ၁၂ နာရီခန္႕တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းအား ၅၃ လမ္း တုိက္မွ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ သြားေခၚလာခဲ့ရပါသည္။ အစည္းအေဝး တက္ေရာက္သူမ်ားမွာ ကိုေက်ာ္ၿငိမ္း (ယခု ဝန္ႀကီးေဟာင္း)၊ ကိုထြန္းအံု (ျမဴနီစီပါယ္မင္းႀကီး)၊ နဂါးနီ ကိုထြန္းေအး၊ ကိုလွေမာင္ (ယခု ဗိုလ္ေဇယ် ေတာခို)၊ သခင္ထြန္းေ႐ႊ (နဂါးနီ) စေသာသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ သြားခါနီးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မွာစရာ စကားမ်ားကို မွာ၍ အားမရေအာင္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ၁၂ နာရီမွ နံနက္ ၄ နာရီခြဲထိ တေယာက္တည္း စကားေျပာေန ေလေတာ့သည္။ စကားမေျပာလွ်င္လည္း လံုးလံုးမေျပာ၊ ေျပာလွ်င္လည္း အိပ္ေနသူကိုပင္ ႏႈိး၍ ေျပာတတ္ေလသည္။ ေဆာင္းပါရွည္အံ့စိုး၍ နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပေတာ့မည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ႏုစဥ္ဘဝ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေရး၍ပင္ ကုန္ႏိုင္ဘြယ္ မရွိေပ။ ကြၽန္ေတာ္အဖို႕တြင္ အထြဋ္အထိပ္ မေရာက္မီက (သခင္ေအာင္ဆန္း) အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္ၿပီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း) ထက္ပင္ ၾကည္ညိဳ ေလးစားမိပါေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္ ့ခြန္းမ်ား (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း - ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၅ ရက္ေန႔၊ ညေန ၆ နာရီ ၃၃ မိနစ္ အခ်ိန္ တြင္ အသံလႊင့္ဌာနမွ တိုင္းျပည္သို႔ ေျပာ ၾကားေသာ ‘လမ္းႏွစ္ခြ’ မိန္႔ခြန္းမွ …) “အဲဒီေတာ့က်ဳပ္တို႔ဟာလူထုရဲ႕ေခါင္း ေဆာင္လုပ္မယ္ဆိုရင္လူထုရဲ႕အက်ဳိးကို တကယ္တမ္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳး ပမ္းၾကရေပလိမ့္မယ္။ ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ရဲၾကရေပလိမ့္မယ္။ ခ်ီတံုခ်တံုအျဖစ္မ်ဳိး ကိုစြန္႔ပစ္ၾကရ လိမ့္ မယ္။ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္ ရြက္တယ္ဆိုတာ ‘ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲမင္းျဖစ္’ ဆိုတဲ့အတိုင္း ရဲႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့ ေရွ႕အဖို႔ကိုရဲရဲႀကီးလုပ္ေတာ့မယ္။ ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ ေတာ့မယ္။ ကၽြန္ ေတာ္တို႔တေတြ ဟိုအေၾကာင္းေထာက္ ဒီအေၾကာင္း ေထာက္ၿပီး ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနမႈ ေၾကာင့္ လူထုမနစ္နာေစခ်င္ေတာ့ဘူး။” ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၏ မိန္႔ခြန္းမ်ား